Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Bajka o nienazartej krolewnie.

Witam Panie, Panowie, Kobietki te Male i te Wieksze, Mamy, Babcie, Panny. Mam ogromna przyjemnosc i zaszczyt dzis dnia 21 czerwca roku panskiego 2013 dolaczyc do Waszego Zacnego Grona. 

Po dlugim miesiacu biernej obserwacji postanowilam wyjsc z ukrycia i przejsc do trybu "active" by razem z Wami walczyc o lepsza sylwetke, samopoczucie, wyglad co kto woli. Jestem tu z dwoch powodow. Po pierwsze primo: walka z zbednymi kilogramami nie jest mi obca, ale jak mowilam brak mi motywacji i systematycznosci wiec coz innego mialabym zrobic jak nie zvitaliizowac sie. Po drugie primo: z racji zaniedbania moje cialo, skora a co najwazniejsze wlosy sa w stanie pozostawiajacym wiele do zyczenia, zatem znowu dzieki Waszej Madrosci i Wsparciu latwiej bedzie mi sie zmobilizowac do jakze szczytnego celu. 

Ale od poczatku. Dokladnie trzy lata temu i wstecz slowo „dieta” kojarzylo mi sie z wyimaginowanym problemem i kolejnym powodem do narzekania wielu kobiet. Czemu dziwic sie z reszta mojej ignorancji, przy wzroscie 170 cm wazylam bagatela 54 kilogramy i mialam zapedy na Top Madl. Jadlam co popadlo w ilosci ktora wykarmilaby pluton wojska, nie szczedzac przy tym piwa w ilosci kastra na tydzien, zgrzewka na dzien. Sielanka trwala w najlepsze az do dnia gdy zadecydowalam ze rzucam ten kraj i jade „za chlebem”. Tutaj bajka sie konczy, ksiezniczka zamienia sie w nienazarta ropuche a ksiaze spierd.la  (tylko konia zal).

Co sie stalo zapytacie? Gdy wyjezdza sie do innego kraju, wszystko jest takie fascynujace, chce sie zobaczyc wszystko odwiedzic wszystko i zjesc wszystko( co jadalne oczywiscie). I z tym problem byl najwiekszy bo jadlam niepohamowanie, o kazdej porze dnia i nocy, bez wzledu na kalorycznosc i zdrowotnosc posilku. Zajadanie pol sloika masla orzechowego, kanapkami z zoltym serem odgrzanym w mikrofalowce w ilosci sztuk 4. Swoja droga skad w mojej glowie takie pomysly? Czy cala tabliczka czekolady po obfitym posilku nie stanowila najmniejszego problemu, Ba, jeszcze bylam glodna! Z tym, ze w tym wypadku dzialalo powiedzienie „oczy by chcialy a dupa nie moze”. Az tu nagle, niespodziewanie, waga wskazala:

Jednak jest jasne swiatelko w tym ciemnym tunelu. Z czasem zaczelam ograniczac swoje obzarstwo, czulam niechec do samej siebie, zatruwalam zycie swojemu otoczeniu i powiedzialam sobie nie tedy droga. Zaczelam jesc mniej, regularniej a przede wszystkim o wiele bardziej zdrowo. Po jakims czasie stosunki moje i wagi sie ocieplily i po bardzo dlugim rostaniu weszlismy na przyjazny teren gdzie wskazala 59 kg. Pomyslalam : „Not bad” i postanowilam ze ide tym tropem. Czytalam to i owo, buszowalam po Internecie szukajac informacji odnosnie jedzenia az tu pewnego dnia wpadlam na Vitalia.pl, gdzie Wy Piekne i Madre Kobiety, bezustannie walczycie o siebie i jest mi wstyd ze potrafilam tak o siebie zaniedbac, gdy widze jak Wy majac trudniejszy start jestescie tak wytrwale i systematyczne. Tego mi brak i od Was tego potrzebuje. Waszej madrosci, wsparcia i porad w dazeniu do celu, w walce o siebie o szczescie. Kazda kobieta zasluguje na to by czuc sie pieknie, seksownie i kobieco. I dazmy do tego, czego sobie i Wam zycze Kobietki. „W kupie sila, gowna nic nie ruszy”. Z tym pozytywnym akcentem koncze swoj juz przydlugi i nudnawy post. Klaniam sie nisko.

Post Scriptum: Zdaje sobie sprawe ze mojemu pisaniu brakuje spojnosci, leksyki i czego tam jeszcze. Czytanie lepiej mi wychodzi. Ide czytac Was!