Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
końca nie widac...

Może to okropne, co powiem. .ale z jednej strony ci zazdroszczę, że potrafisz to wszystko z siebie wyrzucić.. ja jak pochłonę kilka tys kcal na raz.. to nei potrafię.. i leżę później i zdycham.. i tyję.. i czuję jak mi przybywa komórek tłuszczowych.. fizyczny ból :( Ale w sumie odczucia podobne.. że znowu upadłam.. jestem słaba.. beznadziejna.. cały świat przestaje mieć znaczenie.. liczy się tylko to, że się nażarłam :/ Walcz z tym gównem.. nie pozwól, by to zwładnęło twoim żcyiem. .jest przeciez tyle powodów do radosci.. a my je sobie odbieramy :(

pytasz jak to robie że tyle wytrzymałam bez słodyczy - początki są trudne ale wystarczy chcieć - tak naprawde chcieć. Ja codziennie jadłam słodycze, a już uwielbiałam Milka Lilla Stars - teraz ich nie jem, teraz potrafia słodycze leżec koło mnie a ja ich nie tkne - bo chcę osiagnąć cel, chce wytwać - wystarczy ćwiczyć silną wolę. Wierz mi! Nie jest łatwo ale da sie zrobić :D

Tak jak kolezanka nizej napisala.. na tym swiecie jst wiele osob, dla ktorych jestes ważna osobką:* tylko ze ta milosc okazuja Ci nie pzrez slowa "kocham Cie, jestes dla mnie wazna" tylko czyny. To normalne.., tutaj tez masz u nas wsparcie, kazda zyczy sobie jak najlepiej;)) z ta bulimia...:/ wiem jak to jest... odchudzanie moze strasznie wplynac na psychike, jak sie za bardzo nim przejmiemy, sama tez ciagle mysle o jedzeniu, ciagle licze kalorie i nie moge skupic sie na nauce, to jest straszne, i czasem zaluje ze zaczelam sie kiedykolwiek odchudzac, bo kiedys normalnie jadlam, bylam grubsza i szczesliwsza..a teraz..juz nie potrfaie zyc normalnie, poki nie osiagne tej wagi co chce. A jak juz schudne to nie wiem czy bede potradfila sie juz normalnie odzywiac, bo bede sie bala ze snowu przytyje i tak w kolko. Pewnie z Toba jest tak samo...,jak zjesz wiecej, nie zmuszaj sie do wymiotow.(to tylko psuje Ci psychike) Na nastepny dzien zrob glodowke i tyle..przemysl sobie to jak sie odchudzasz, czy stosujesz odpowiednia diete. przejdz sie na spacer i pomysl o tym wszystkim:) trzymam kciuki za Ciebie buziaki

Widze, że Ci jest bardzo ciężko.. Bardzo negatywnie o sobie myślisz. Mówisz, ze nikomu na Tobie nie zależy, że nikt się Tobą nie przejmuje. Ale tak nie jest. Wiele ludzi się napewno o Ciebie martwi, tylko po prostu o tym nie wiesz... uwierz, ze są osoby, które bardzo Cię kochają i chcą dla Ciebie dobrze. A mama zwyczajnie nie widzi, co się z Tobą dzieje. Moze masz taka osobę, ktorej mogłabyś opowiedzieć o swoim problemie. jakąs przyjaciółkę, która Ci pomoże. Piszę Ci to wszystko z własnego doświadczenia. Nie miałam bulimii, ale 3 lata temu byłam na granicy anoreksji i dzięki pomocy przyjaciół w nią nie wpadłam. Teraz też ciagle nade mną czuwają. Więc nie boj się komuś zaufać. Zobaczysz, wyjdziesz z tego, dasz rade! Ja w Ciebie wierze:*

Dzieki, dzięki. Niby to takie oczywiste, że tego kwiatu jest pół światu, ale ja chce akurat tego kwiatka!! ;) Najgorsze jest to, że ja moge tylko sie gapić, bo wiem że jestem wstrętna i rozlazła i nie mam szans u nikogo chocbym nie wiem co robiła. Strasznie mnie to dobija, a tak bym juz chciała mieć swego jedynego ;) i do tego ta wiosna a potem lato...