Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żyję, ale co to za życie?

Ciężkie.

Przyznam, że czerwona chemia mnie pozamiatała. Nigdy, przenigdy nie czułam takiego zmęczenia. Każda komórka ciała krzyczała "nie wstaję, tak będę leżeć!". Może też upały spotęgowały to wyczerpanie organizmu, ale te ostatnie dni były bardzo trudne. Moja anemia też nie pomaga. Biorę żelazo i mam nadzieję, że powoli się odbuduję w tym zakresie. 

Do tego niesmak w ustach i trudności w przełykaniu spowodowały, że jedzenie było dodatkowym ogromnym wysiłkiem. Wszystko smakowało obrzydliwie. Poza moją poranną kawą. Tak, kawka niezmiennie sprawiała mi ciut radości. Dziwne 😁. Jadłam więc mniej niż zwykle i od razu widać to na wadze. Na szczęście te kosmiczne tabletki skutecznie powstrzymały mdłości.

Włosy... wciąż nie zaczęły mi wypadać, a byłam pewna, że tak będzie. To znaczy... te, które zostały mi po białej chemii. Bo zostało dużo i nawet ładnie podrosły przez te prawie 3 miesiące, odkąd ogoliłam głowę na jeżyka. Myślę, że jeszcze wypadną. Jak tylko zauważę, że lecą to znów maszynka pójdzie w ruch. Jestem na to przygotowana.

Po zastrzyku na szpik nie było żadnego bólu kości. Uffff, chociaż tyle. 

Dzisiaj czuję się już lepiej. Wciąż jestem bardzo osłabiona, ale wracam powoli do szeregu. Jest chłodno więc jadę na targ po warzywa i owocki. Marzę o wgryzieniu się w soczystego arbuza, niezależnie od tego jak będzie smakował. Pewnie okropnie, ale to mnie nie powstrzyma!

Dziś jeszcze mam zwolnienie lekarskie, ale jutro zamierzam rano odpalić komputer i wrócić do pracy. Dwa tygodnie życia przede mną, a potem kolejne starcie z czerwonym diabłem. Dam radę! Jeszcze tylko trzy razy...