Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Memento

Nie zazdroszczę Ci, delikatnie mówiąc. Nic dla Ciebie zrobić nie mogę, ale cieszę się, że masz swoje Dziewczyny, które potrafią Cię wesprzeć, zrozumieć, ukochać. Cieszę się, że lekarz przepisał Ci antydepresanty, żeby pomóc Twojemu także psychicznemu zdrowiu. Cieszę się, że miał kto położyć rękę na Twoim ramieniu, że ktoś Twoją dłoń otoczył swoją. Cieszę się, że nie jesteś sama. Że się nie poddajesz. Że się boisz, złościsz, smucisz, cierpisz, ale potrafisz też się cieszyć, dzielić się z innymi doświadczeniami i że umiesz być wdzięczna. Bardzo trzymam za Ciebie kciuki. Żeby leczenie dało efekty, żeby organizm uniósł to. Chciałabym, żebyś była szczęśliwa i się nie bała, bo masz obok ludzi. Ale wiem, że to się tak nie da. Buziaki i przytulas!

Przytulam. Dzieki tobie zapisalam sie na mammografie.

Współczuję straty. 3maj się I Walcz!

Aniu, ja tez nie umiem odcinac sie od innych ze strachu o swoje jakies samopoczucie, nie umiem i nie chcialabym. Niestety nie kazdy daje rade to przejsc, jednak to moim zdaniem nasze przeznaczenie, kazdy ma swoja droge i nawet jak jest trudniejsza nie znaczy ze nie podolamy. Przytulam cie mocno, jest ciezko, ale wierze ze bedzie wszystko dobrze.

Dużo Ci jeszcze tej chemii zostało przed operacją? Ja działa skutecznie na komórki rakowe to i innych prawidłowych nie oszczędza, o balans pewnie trudno. Kładę rękę na Twoim ramieniu.

Komentarz został usunięty

Piękna kobieto, wierzę, że dasz radę wyjść z tej choroby. Bo kto jak nie Ty. Skutki uboczne miną. Antydepresanty będą działały, ale troszkę trzeba pobrać i poczekać. Zniwelują strach i niepokój. Bądź dzielną osobą, przeczekaj ten czas❤️❤️❤️

Czytam Cię od jakiegoś czasu, ale do tej pory się nie odzywałam. Myślę, że jesteś niezwykle silną, odważną i piękną kobietą. Bardzo Cię podziwiam. I wierzę, że wygrasz tę walkę!

Przytulam.

trzymaj się i zdrowiej

Myślę, że nie znamy siebie dopóki nie pojawi się takie ekstremalne doświadczenie. Ja często o tym myślałam jaką ja bym miała postawę? Na dziś chyba taką jak miała moja mama (nie rak, ale demencja której jako psychiatrka była od razu świadoma) zaszycie się przed ludzmi, schowanie, odcięcie wszystkich kontaktów. Ale nie wiem, to mi się wydaje na dziś, a prawda o reakcji może przecież być kompletnie inna. Dobrze że masz taką wszechstronną pomoc i że się słuchasz, bo nie każdy tak ma a raczej chce...

Przytulam. Z antydepresantami jest tak, że potrzeba czasu, żeby zaczęły działać. Najważniejsze, że zaczęłaś brać. Życzę Ci dużo siły i ściskam serdecznie.

Jestem kochana z Tobą. ♥︎ wierzę, że przejdziesz tą drogę i wyjdziesz z tego silniejsza.♥︎

💔😘😘😘