Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 1

Waga aktualna: 131.4 kg

Waga docelowa: 65 kg

Do celu #10 zostało: 66.4 kg

Do celu #1 zostało: 10 kg

Cel: 

1. 121.4 kg
2. 114.4 kg
3. 107.4 kg
4. 100.4 kg
5. 93.4 kg
6. 86.4 kg
7. 79.4 kg
8. 72.4 kg
9. 65.4 kg
10. 65 kg

Nie jestem i nigdy nie byłam jedną z tych osób, które swoją tuszę usprawiedliwiały genami i milionami chorób uniemożliwiającymi zdobycie i utrzymanie zdrowej wagi. Pulpetem byłam zawsze i od zawsze. Jako dziecko miałam pewną nadwagę, choć nie było to - patrząc z perspektywy czasu - nic poważnego. Prawdziwe kłopoty zaczęły się wraz z wejściem w dorosłość, kiedy konflikty w rodzinie narastały, a problemy ze studiami przybierały na sile. Nim się obejrzałam, wkroczyłam majestatycznie w objęcia otyłości i coraz bardziej, coraz mocniej się w nich pogrążałam. Jadłam, by zapomnieć. By się pocieszyć. 

Jakoś sobie przez lata żyłam, ale kolejne elementy istnienia zaczęły się sypać. Najlepsi przyjaciele, których uważałam wręcz za przybraną rodzinę, wbili mi nóż w serce; ukochany mężczyzna związał się z inną kobietą; wyrzucono mnie ze studiów, które koniec końców okazały się wielkim rozczarowaniem; rodzice odcięli się ode mnie i kazali wynosić z domu.

Lata mijały dalej, kilogramów, zajadanych słonym i niezdrowym pożywieniem, przybywało. Staczałam się. I to nie tylko dlatego, że przybierałam coraz bardziej kulisty kształt. To wszystko... To wszystko mnie przytłaczało. Miałam gdzieś ile ważę i jakie to będzie miało konsekwencje w przyszłości, gdy wejdę w wiek średni czy lata starcze. Nie obchodziło mnie zdrowie. Byłam zwyczajnie nieszczęśliwa.

Nie przeszłam jakiejś magicznej, duchowej metamorfozy. Nie spłynęło na mnie oświecenie. Życie nie zaczęło być piękne i bezproblemowe. Wręcz przeciwnie - wróciłam na łono rodziny, ale mama, z którą zaczęłam się dogadywać, zmarła kilka miesięcy wcześniej. Mam obok siebie malutkie grono osób, na które mogę liczyć, ale ludzie, którzy niegdyś mnie tak skrzywdzili żyją sobie dalej spokojnie i mają się świetnie. Mężczyzna, na którym wciąż mi zależy jest dawno po ślubie z kobietą, która tylko moją przyjaciółkę udawała. 

Mam wrażenie, że żyję w jakimś ciężkim, mrocznym, koszmarnym śnie. 

Ale jednak, mimo braku zadowolenia z życia, zapragnęłam coś zmienić. Wydobyć z siebie to, co mogę najlepszego. Zapisałam się na studia, zaczęłam przypominać sobie, co kocham  robić i szukać nowych zainteresowań, zmieniłam nawyki żywieniowe i postanowiłam schudnąć - bo dopiero teraz zaczęło do mnie docierać, że jestem okropnie, potwornie otyła. Bo się wystraszyłam, że waga doprowadzi mnie do grobu.

Jakaś zmiana w myśleniu nastąpiła więc, ale nie była gwałtowna i spektakularna. Przypełzła cicho, niezauważenie, od kulis, wkradając się do umysłu i szepcząc pytanie - Naprawdę nie chciałabyś czegoś zmienić?