Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
36/120 - Lustro prawdę Ci powie...

I znów zacznę dzisiaj od wspomnień... bo za 2 tygodnie wesele...

Zaczynając dietę w styczniu, zaplanowałam sobie, że pod koniec maja dopiero zacznę się rozglądać za sukienką. Założenie było takie, że będą to sukienki w rozmiarze 38, może małe 40 - max... Czułam, że mogę góry przenosić, czułam, że marzenia się spełnią, a ja będę wyglądała po prostu dobrze.

Gdzieś w tym okresie od stycznia do dnia dzisiejszego moja waga zjechała od 70 kg do 64,5... Dzisiaj wynosi 69? 70? Właśnie w tych granicach...

A przechodząc do dnia dzisiejszego. Jedyne założenie jakiego dotrzymałam od stycznia to to, że pod koniec maja ruszę na sklepy. Chciałabym sobie to odpuścić, sukienkę na samo wesele mam, ale choćbym się wiła, ściskała i nie wiem co jeszcze robiła - nie wejdę w żadną inną, więc nie mam stroju na poprawiny.
I tak ruszyłam dzisiaj na zakupy. Efekt - nogi odpadają z bólu, padam na twarz i... szczerze się nienawidzę. A stroju jak nie miałam tak nie mam...

42, 44 a nawet 46.. to rozmiary, które przymierzałam dzisiaj. Jestem szczerze załamana, wściekła na siebie i na prawdę nie mogę na siebie patrzeć. 

Nienawidzę tego jak wyglądam - nie dość, że blada, zmęczona, cera się psuje... To jeszcze gruba, potwornie gruba. Płakać mi się chcę jak patrzę na siebie w lustrze, a przecież te lustra w sklepach zazwyczaj dodatkowo odbierają kilka kilogramów.

Nienawidzę się za to, że po raz kolejny zawaliłam. Że zaprzepaściłam schudnięcie 5,5 kg i wróciłam do wagi wyjściowej. I myślę, że skoro nie potrafiłam schudnąć przez pełne 5 miesięcy, to jaka jest szansa na to, że schudnę w 2,5 do kolejnego, sierpniowego wesela? 
Teraz już nie myślę pozytywnie. Teraz myślę, że za 2 miesiące będę znów płakać nad sobą, szukając kolejnej kiecki... 

To był zły dzień. I zwyczajnie mam siebie dość :(