Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Im szczuplej tym lepiej?

Wiele lat byłam fanką szczupłych sylwetek. Miałam taką jedną koleżankę - wysoka ale filigranowa, drobne biodra, drobne ramiona. Wyglądała strzeliście i pięknie. I sama też chciałam taka być. 
Tylko to trochę jak osioł, który chciałby być żyrafą. 
Ja jestem sporo niższa, dużo masywniejsza. I choć zapewne mogłabym się wychudzić i mieć na dole to co chciałabym - wyraźną talię, idealnie szczupłe nóżki, brzuch tak płaski, że aż się zapadający - to nie powinnam. Wyglądałabym karykaturalnie - ramiona jak u pływaka a reszta z innej, chudszej bajki. 
Niewiele jest kobiet, które na granicy niedowagi wyglądają dobrze i proporcjonalnie. 

W ogóle zastanawiam się dla kogo kobiety chcą aż tak się suszyć? Przecież nie dla mężczyzn. Dla mody? Dla innych kobiet?

Ja wszystko rozumiem, sama dążę do bardzo jędrnej sylwetki żeby mi tam nic nie latało jak galareta kiedy wjeżdżam na starą kamienną drogę ale kurczę zatracać resztki proporcji dla mniejszego rozmiaru portek. Gdzie tu sens? Gdzie tu logika?

Swoją drogą - wiadomo, że każdemu facetowi podoba się co innego - ale jak koledzy grzecznie pytają "na chojraka ty się jeszcze odchudzasz?" a ja im wymieniam co chciałabym zmienić to pukają się w głowę. 
Zresztą dla nich komplementem jest stwierdzenie "ale ty masz fajne masywne uda!" a ja wiecznie odbierałam to jako afront. Dziś wiem, że nóg niczym modelka mieć nie będę a ich masywność nie musi być ich wadą a może być zaletą ;) 

Naprawdę się starzeję i żyję w coraz większej zgodzie ze swoim ciałem.