Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczynamy akcje ratunkową SuperAni :)

Wiecie, mam problem – ze sobą samą, ze swoim myśleniem!
Brzmi lakonicznie? Już tłumaczę.
Weszłam dzisiaj na wagę i moje oczy zrobiły się wielkie jak 5 złotych. Dobrze, że mnie nie usłyszeliście, co w tym momencie powiedziałam stosunkowo głośnym głosem. Nie były to cenzuralne słowa. Jedno jest pewne -od Świąt Bożego Narodzenia przytyłam 4,7 kg. Makabra!
Jeszcze w grudniu miałam swoje około 68 kg przy wzroście 168cm i pogodzona z tym faktem, choć nie należę ani do szczupłych, ani do grubasów, żyłam sobie w miarę szczęśliwa… Do dzisiaj.
Na przyrost wagi miały wpływ 4 czynniki:
- przez ostatnich 5 dni w zasadzie leżałam w łóżku i kurowałam (paskudne przeziębienie),
- problemy z nadczynnością tarczycy, która wedle wyników sprzed tygodnia wpadła w lekką niedoczynność i szaleje,
- oraz moja niepohamowana, głupia miłość do słodyczy, której trzeba przytępić noska.
- Jeszcze jedno – KONTUZJA: od ponad pół roku mam problem z nadciągnięciem, a może i z naderwaniem mięśnia pośladka i nie mogę się za dużo ruszać. Najlepiej wychodzi mi chodzenie.

Czas to zmienić, czas wrócić do 67-68 kg, wyprostować to co spier***.
Tym bardziej, że do wakacji mam cel: zajść w ciążę i żyć zdrowiej niż do tej pory.