Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
byle do przodu

Spieszę poinformować, że żyję. Dawno nie pisałem, bo sytuacja była na tyle nieokreślona, że nie wiedziałem, co właściwie napisać. Ale spróbuję jakoś to ogarnąć, choćby dla siebie.

Kryzys trwa. Przede wszystkim kontuzje nogi i okolic pachwiny (to chyba mięśnie brzucha) okopały się na swoich pozycjach i ani myślą ustępować. Fizjoterapeuta po dwóch zabiegach rozłożył ręce i odesłał mnie do lekarza. Będzie trzeba zrobić diagnostykę. Znów czas, wydatki i zwalnianie z pracy. Ale nie ma wyjścia.

Postawiłem wszystko na jedną kartę i w sierpniu z bólem serca zaniechałem wszelkich porządnych treningów we wszystkich dyscyplinach, aby głupią niecierpliwością nie opóźnić rekonwalescencji. Drugim powodem były trudności obiektywne – nie było kiedy i jak (urlop z dzieckiem, nawał pracy w pracy i brak motywacji do czegoś innego niż bieganie). Uczciwie trzeba przyznać, że mogłem powalczyć bardziej aktywnie, ale zamiast tego siadłem na tyłku aby to przeczekać. Kopy zasłużone przyjmę z pokorą.

Niestety moja cierpliwość nie została nagrodzona, za to przytyłem ze 2 kg (wakacje nad morzem, gofry, lody – pod nieobecność woli walki sabotażyści chwilowo wzięli górę). Ale to jeszcze nie tragedia. W pewnym momencie jednak stało się jasne, że maraton w tym roku już stracony. Nawet gdybym dziś cudownie ozdrowiał, to byłbym z przygotowaniami miesiąc do tyłu, a właśnie tyle zostało do dnia zero. To była trudna decyzja, ale jedyna rozsądna. Debiut maratoński z niedoleczoną kontuzją to najgłupszy pomysł pod słońcem. Ale nie odpuszczam sezonu jesiennego całkowicie! Zależnie od czasu rekonwalescencji i powrotu do formy, chciałbym jeszcze powalczyć co najmniej o nową życiówkę w listopadowym Biegu Niepodległości. W końcu umówiłem się z Pati na wspólny start i chciałbym, aby był owocny. Muszę tylko wyleczyć te cholerne kontuzje.

W tej sytuacji aby nie pogrążać się bardziej, postanowiłem zobaczyć, co się stanie jeśli spróbuję biegać. Powrót był trudny, motywacja leży. W czwartek rano pobiegłem wolną dyszkę, w piątek wieczorem krótki marszobieg z siostrą, dziś rano już szybsza dyszka (5:15). Cały czas uważnie obserwując reakcje organizmu. Oczywiście widać spadek formy, objawiający się wysokim tętnem przy przeciętnej prędkości, ale to akurat można nadrobić w ciągu 4-5 treningów. Co ważne: lekko-średni (wg standardów sprzed przerwy) trening udaje się spokojnie dokończyć, ale o cięższym nie ma mowy. Porównałbym to do efektu „pamięci” w akumulatorku – od biedy działa, ale nie da się go już do końca naładować i można go już wsadzić tylko do pilota od tv. Czuję, że bieganie (lekkie) częściej niż co 3 dni spowodowałoby pogłębienie urazów. Tak więc uderzam na diagnostykę i dalszy serwis. Tymczasem będę dalej biegał lajtowo na podtrzymanie, za to dołączę rower i pływanie. Zobaczymy, czy ciało nie zaprotestuje i czy wyrobię czasowo. W pracy trudny okres, co mocno odbiera motywację do robienia czegoś innego, niż wrzucanie kolejnych nadgodzin aby się z tego szybciej wykaraskać. Ciężko się walczy na dwóch frontach naraz, ale cóż, raz nadwozie, raz podwozie. Selawi, byle do przodu. Jakoś z tego wyjdziemy.