Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jem dalej

Od dawna marzy mi się żeby znów wyglądać...żeby spojrzeć w lustro i powiedzieć no cóż...nie jest źle .

Nigdy nie zaliczałam się do kobiet bardzo szczupłych ale były czasy ze na plaży chodziłam w bikini a dżinsy biodrówki odsłaniały mój prawie plaski brzuch,kiedy wchodząc do ZARY zawsze znalazłam coś dla siebie...teraz nawet tam nie wchodzę bo po co się denerwować i psuć sobie jeszcze bardziej humor..jeśli to wogóle możliwe!!

Spora cześć z mojego życia mieszkałam w kraju gdzie temperatura przez większą cześć roku przekraczała 30st C,jedzenie było rewelacyjne,dużo warzyw owoców,ryb i całej tej super zieleniny..dużo świetnego wina..i było dobrze..nawet bardzo!jakoś się chciało i życie płynęło (teraz już to wiem ,bo wtedy tak nie myślałam)bardzo beztrosko i wesoło.

Zabawy,kolorowe koktajle i plaza i gorący piasek,ciągle wycieczki żeby zobaczyć więcej i poznać więcej,byłam zachłanna życia i nawet nie wiedziałam ze to ''coś'' co zawsze czaiło się gdzieś na dnie mojej duszy w końcu mnie dopadnie

Tu gdzie mieszkam,gdzie klimat jest tak bardzo depresyjny,gdzie brakuje słońca,ciepłego piasku pod stopami,gdzie monotonia dnia codziennego zabija po woli ale skutecznie to ''coś''wreszcie znalazło podatny grunt i mnie dopadło.

Zaczęło się od problemów w pracy i zaczęłam jeść....coraz więcej i więcej aż któregoś dnia te wszystkie eleganckie rzeczy,które wisiały w szafie i były moja wizytówka po prostu przestały na mnie pasować,później doszedł brak zrozumienia w domu i problem się pogłębiał..jadłam dalej

Żakiety ,koszule i garnitury zamieniłam na dżinsy i większe bluzki a później już były dresy i bluzy bo w tym było wygodnie i nie tak bardzo rzucało się w oczy.

Buty na obcasie przestały pasować wiec zamieniłam je na adidasy,zwolniłam się z pracy bo sytuacja była nie do zniesienia...jadłam dalej 

Pojawił się problem ze znalezieniem nowej pracy i strach przez brakiem środków do życia..jadłam dalej

W domu kompletny brak zrozumienia,ze jem wtedy kiedy nie muszę,ze jem kiedy nikt nie je..ze nie potrafię już sobie z tym radzić..SAMA

Dopadło mnie to ''coś''(nazwiemy to później..jeszcze nie dziś)

Na tym etapie na którym jestem teraz nie akceptuje siebie...nie patrze w lustro ale jem dalej.

Zdaje sobie sprawę z mojego problemu i wiem ze nie dam sobie rady sama,potrzebuje pomocy i nadszedł czas aby po nią sięgnąć, chce znów moc spojrzeć w lustro i założyć szpilki,chce znów wyjść ze znajomymi ....chce znów zacząć żyć!!!!

Czy mi się uda? 

Nie wiem!

Ale muszę spróbować bo mam dla kogo żyć