Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wielki powrót :)

Tak, poddałam się. Jak kretynka stwierdziłam, że mi się nie chce, że i tak mi się nie uda, że nie mam po co, że tak źle nie wyglądam. Powodów było milion! Tu grill, tu jakieś lody z chłopakiem, to, tamto a brzuch rośnie i rośnie i rośnie. Czuje się jakbym co najmniej była w 10 miesiącu ciąży.

Nie zdawałam sobie sprawy, że z każdym jedzeniem ciasteczek o 22 robię się coraz większa, że będzie coraz trudniej.

Baaa, nawet jak ostatnio miałam ćwiczyć z koleżanką, to nasz trening zaczął się piwkiem w barze i stwierdzeniem "po co mamy chudnąc, schudniemy, zajdziemy w ciąże i tyle z naszej męczarni".

Wiem, żałosne. Każdego wieczora, gdy pojadłam sobie już jak dorodny prosiaczek miałam wielką motywacje, oj wieeeelką. "OD JUTRA ZACZYNAM". Ile razy to słyszała moja poduszka. I zaczynałam! stosem kanapek. 

Wiele czynników jednak spowodowało, że zaczęłam poważnie myśleć o wróceniu do ćwiczeń. Przecież to tylko godzinka dziennie! 

Motywacja? cała lista! Jednak najbardziej kopa daje mi to, że moje kochanie wyjeżdża za granice na 3 miesiące :( i postanowiłam, że faktycznie będę "usychać z tęsknoty"! Jak wróci, to chce wyglądać inaczej, dla niego. Niech chociaż raz uda mi sie go zaskoczyć. 

Liczę, że z wami tym razem na pewno mi się uda! Że nie pozwolicie mi sie poddać.

Chce kolejny raz zacząć i już się nie poddać. 

Pozdrawiam was gorąco! :*