Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Autko nie jedzie??? ooooooooooo kurcze

A nadałaś mu imię?:))

heheh no tak juz jest ;) ludzie przyzwyczajaja sie do ludzi, zwierzat, ale rowniez do przedmiotow, ktore wciaz nam towarzysza! :) twoj mezus na pewno poradzi sobie i miejsmy nadzieje, ze twoje autko pociagnie jeszcze nastepny rok! :)) a tak jak noga ?? :)) i cwiczonka ?: )

oj wiem co czujesz ja mam 10 letniego peugocika 206 i nie chcę zamienić go na żadne inne. Na razie mnie nie zawodzi ( tfu tfu co by nie zapeszyć). Mąż się ze mnie śmieje mówiąc że czas na rozwód z peugotem ale ja mu mówię że jestem mu wierna aż po grób :)

Do wszystkiego się człowiek przywiązuje :-) ciezko ubranie wywalić a co dopiero "przyjaciela" co nas wozi :-)) Miłej nocki !!

kocham moje autko ale z każdego nowego też się cieszę i przygarniam i zawsze się zaprzyjaźnię

No patrz! A ja tak nie mam. Mogę się z każdym rozstać bez emocji. To moj środek transportu i tyle. Tylko mojego, osobistego Anioła Stróża zabieram zawsze ze sobą z jednego auta do drugiego;-)

Ale 14 lat to i tak dlugo jak na auto! Choc faktem jest, ze tym bardziej przykro, bo sie czlowiek przywiazal i do "zelastwa" i do wspomnien z nim zwiazanych.

Też mam lanosika i co roku psuje mi się w czerwcu (tfu, tfu na psa urok, bo jak na razie ok), zapłakałabym się bez niego:(

No popatrz... A to tylko kupa żelastwa.... Ale ten człowiek durny! Też kocham nasze autko:-)

Ja się nie dziwię. Kiedy my sprzedawaliśmy naszego pierwszego opla też mi się płakać chciało. I do teraz jak widuję go na mieście to mi się pysk do niego śmieje. Do obecnej toyoty nie jestem tak przywiązana.

Eh, też kiedyś z takim sentymentem podchodziłam do swojego Gofra, póki nie zaczął sprawiać, że jadąc nim bałam się o swoje życie :P Mam nadzieję, że uda Wam się go reanimować :)