Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dubrownik - Perła Adriatyku.

Ostatnim chorwackim miastem, które miałam okazję zobaczyć był Dubrownik. Na tym terenie w VII wieku założone zostało miasto Raguza, które w XI wieku połączyło się z pobliskim słowiańskim miastem Stradun. Zasypano kanał oddzielający wyspę od stałego lądu. Okres największej świetności przypadał na czasy Republiki Dubrownickiej w XV i XVI wieku. Tak wtedy wyglądał Dubrownik:

Z  Karoliną, naszą przewodniczką po Dubrowniku spotkaliśmy się pod statuą Pan i nimfa:

Do Bramy Pile podeszłam kamiennym mostem z XV wieku:

Most przecina dawną fosę. Teraz zamienioną w ogród:

Ponad wejściem zobaczyłam posąg patrona Dubrownika, świętego Błażeja:

A to brama od środka:

Zaraz po przekroczeniu bramy zobaczyłam wspaniałą Wielką Studnię Onufrego. Studnia ta z XV wieku była ostatnim ogniwem systemu wodociągowego doprowadzającego wodę do Dubrownika. Kiedyś podróżni obmywali się przy niej przed wejściem do miasta, a teraz jest jedną z największych atrakcji. Legenda głosi, że gdy napijemy się wody ze wszystkich 16 kamiennych twarzy (idąc zgodnie z ruchem wskazówek zegara), to spełni się nasze życzenie:

Naprzeciw studni zobaczyłam renesansowy kościół Zbawiciela. Czyż jego fasada nie jest piękna?

Od Bramy Pile do Wieży Zegarowej prowadzi szeroki marmurowy bulwar Stradum. Jest wypolerowany butami tysięcy turystów. Popatrzcie jak się błyszczy:

Następnym punktem zwiedzania był klasztor Franciszkanów:

W samym klasztorze najbardziej zachwyciły mnie krużganki, które przetrwały trzęsienie ziemi z 1667 r.:

Zbliżenie elementu ozdobnego:

Odwiedziłam też znajdującą się na terenie klasztoru najstarszą aptekę w Europie (zdjęcie znalezione w internecie):

Udałam się na Plac Luza. Tak to wyglądało podczas sezonu (zdjęcie znalezione w internecie):

Wpierw rzuciłam okiem na jeden z najpiękniejszych budynków Dubrownika – Pałac Sponza z XVI wieku, który przetrwał wszystkie zawieruchy. Widać na nim styl gotyku weneckiego (okna I piętra) i renesansu (okna na II piętrze) Tak zdjęcie wyszło mi przy październikowym świetle::

Na środku placu średniowieczna Kolumna Rolanda (tego, którego rozsławiła słynna „Pieśń o Rolandzie”). Symbolem wolności Dubrownika:

A to znaleziona w internecie kolumna w całości:

Za plecami Rolanda barokowy kościół patrona Dubrownika świętego Błażeja:

Koło kościoła znalazłam Małą Studnię Onufrego:

Oto wspaniały Pałac Rektorów. Architektoniczna mieszanka stylu gotyckiego z elementami renesansu i baroku. W pałacu mieszkali kolejni rektorzy wybierani przez mieszkańców na włodarzy. Ale tylko na miesiąc. W tym czasie mieli się zajmować wyłącznie zarządzaniem. Po miesiącu wybierano następnego. Czyż ta wizja nie jest inspirująca?

Najważniejsza świątynia miasta,  barokowa katedra. Legenda mówi, że pierwotna świątynia z XII wieku została ufundowana przez Ryszarda Lwie Serce w podzięce za uratowanie go po katastrofie statku:

Dodatkowym smaczkiem oficjalnego zwiedzania był rejs stateczkiem wokół Dubrownika. Wypłynęliśmy z tego portu:

Popatrzcie na te mury:

i na tę zabudowę wybrzeża:

Tę twierdzę na skale mieszkańcy zbudowali w trzy miesiące. Mieli wtedy tempo, nieprawdaż? 

W trakcie rejsu kapitan poczęstował nas rakiją. Trunek mocny jak cholera. Lekko podchmieleni wracaliśmy do portu:

W czasie wolnym można było przejść się po murach ( w tym miejscu jest wejście na mury):

lub wjechać kolejką na wzgórze i porobić stamtąd takie oto zdjęcia (to akurat znalezione w internecie):

Trochę się zmęczyłam i stwierdziłam, ze coś trzeba zostawić na następny przyjazd. Poszłam na pyszną kawę w urokliwej kafejce ulicznej. Zamieszczam zdjęcie z internetu, bo moje było za ciemne:

Potem powłóczyłam się na spokojnie po uliczkach Dubrownika.

Urokliwy, symboliczno-pacyfistyczny obrazek. W otworze strzelniczym muru wypatrzyłam zakochaną parę gołębi.:

Przed kolacją poszłam jeszcze na spacer nad brzegiem morza:

i sfotografowałam nasz hotel:

Do spotkania w Jeziorach Plitwickich:)