Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Inni mają łatwiej...

 Po paru tygodniach, dieta jest coraz łatwiejsza, coraz łatwiej przychodzi mi jedzenie zdrowiej... Cieszę się i jestem dumna, gdy jem dużo mniej i mądrzej, jednak nawet nie wiecie (a może właśnie Wy mnie zrozumiecie!) jak tęsknie, tak strasznie, za czekoladą i makaronem z masą śmietanowego sosu carbonara......... za faszerowanymi pieczarkami i hamburgerami.... Nadal jem pieczarki, jednak bez grama tłuszczu, makaron tak samo- razowy z pesto, czosnkiem lub pomidorami... Nie powiem by było to niesmaczne, ale tak boli mnie to, że koleżanka je za 3 osoby, do syta, potrafi zjeść całą pizze, a waży 53kg! Do tego gdy tygodniami siedzi w domu i je, to może przytyje 3kg...... Objadają się z chłopakiem wieczorami, nie piją mililitra wody, jedynie Pepsi i oboje szczupli.... Nie jest to odosobniony przypadek, zapewne również macie takich znajomych... Teraz przez 4mies. miałam dodatkowych wspołlokatorów, gdybym ja odżywiała się tak jak Szwagierka, to nie ważyłabym 56kg tylko 120! Zresztą dokładnie tak ze mną było, siedziałam w domu z małym dzieckiem pozbawiona checi życia i w 2 może gora 3 mies. przytyłam 20kg! 85 do 105kg... Doskonale wiem, że taką dietę będę musiała trzymać do końca życia, to nie jest chwilowe, jeżeli przestanę znowu przytyje... Nie wiem, muszę pomyśleć o dniach z 'nagrodą'... Cały czas mam ochotę na ptasie mleczko... 'Ułatwieniem' jest to, że mam chore jelita i jak zjem coś niezdrowego, to dostaje okropnych skurczy.. Kara! :D Kiedyś aż tak nie było, odkąd jem racjonalnie, to każda 'wpadka' kończy się bólem. Choroba była drugim powodem diety. Nie poddaje się i walczę, nie dam się, nie dam! Taki widzicie dziś humor 'nie fair'. Po prostu ja też chciałabym się nie martwić o każdy kg, tylko być szczupłą od zawsze i na zawsze, żyjąc jak chcę, a nie będąc na diecie, utrzymać wagę przez rok, dwa i po 'załamaniu' znowu wrócić jeszcze grubsza............