Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak można stracić motywację,

A no można. To jest proste. Od 10 lat (tzn. od czasu kiedy zaszłam w pierwszą ciążę) nigdy nie ważyłam tyle ile ważę teraz. Wszystkie stare ciuchy oddałam, lub wyrzuciłam bo były za duże. Weszłam w mój płaszcz sprzed ciąży. Moi koledzy prawią mi komplementy, jak pięknie teraz wyglądam. Nie ma wokół mnie nikogo kto by mnie zmotywał do dalszego odchudzania, bo wszyscy wokoło, nie wyłaczając moich sióstr są chudzi, moje koleżanki są chude. Nikt nie rozumie mojego zadowolenia ze schudnięcia. Chwilowo napawam się swoim nowym wyglądem, tym, że mogę sobie wreszcie kupić coś fajnego i motywacja zniknęła. Oczywiście od czerwca, kiedy to osiągnęłam wagę 83 kg nadal jej pilnuję. Owszem są niewielkie wahania ale waga jest mniej więcej na tym samym poziomie.

Próbuję odnaleźć motywację, trochę to opornie idzie. Może ja nie jestem w stanie uwierzyć, że mogę być jeszcze szczuplejsza. Nie umiem sobie odpowiedzieć na to pytanie. Co nie znaczy, że nie chciałabym jeszcze schudnąć. Chcę, a u mnie chcieć to móc.

Jutro mam pierwszą rozprawę jako pani mecenas.