Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Miła niedziela.

Spędziłam dziś bardzo fajny dzień. Daruś był do 16:00 na uczelni, a ja z dziećmi byczyliśmy się długo w łóżkach, oglądając bajeczki , a później na bazie domisiowej piosenki upiekliśmy kruche ciasteczka maslane .:)
Patryk sypał na oko produkty, a Oliwka gniotła ciasto :))Mówie Wam, pychotka :))
Później przyjechała moja bratowa, wybralismy się na zakupy , a po południu ciocia czytała dzieciom bajeczki, a mamusia drzemała ;))

Teraz maluchy cichutko sie bawia w swoim pokoju, a my z Darkiem odpoczywamy tak, jak najlepiej lubimy :) Każdy na swojej kanapie i gadu, gadu o pierdołkach :)

Moja mama powiedziała mi wczoraj o swojej koleżance, ktora miała problemy z córką chorą na raka piersi. Musiała ją podtrzymywać na duchu, nakłaniać do jedzenia, bo ta załamała się i popadła w depresje.
Często mówi się ,że w takiej chorobie grunt to pozytywne nastawienie.
I wiecie co??
Jak dowiedziałam się o tym,że mam raka, to pomyślałam sobie - jak można zmusić się do pozytywnego myslenia??
To tak, jak bałam się, że nie pokocham swoim adopcyjnych dzieci , a zmusić sie do tego nijak nie można.
To też tak, jak wiara w Boga.
Podświadomości swej nie zmusisz do niczego. Można się oszukiwać, ale to i tak nie to samo co szczera i głeboka  wiara.

Ja mam to szczęście, że potrafiłam złapać dystans, równowagę wewnętrzna i nie powiem,że się nie boję, ale staram sie o tym nie myśleć. I udaje mi sie to.

Moja bratowa spytała mnie dziś czy nie mam czasem takiego uczucia,że chciałbym przespać ten okres i obudzić się dopiero wiosną, jak już bedzie po wszystkim.
Nie chciałabym. Chce czuć każdy dzień, cieszyć się jesienią, zimą i nie myslec o tym co bedzie za pół roku.
Przede mna druga chemia. 14 listopada.
Wiem juz jak sie po niej czuje , więc pozwole sobie na luksus poleżenia i odpoczywnia w te dni, kiedy bedzie mi źle.
Tym razem sobie nie pozwoliłam. Gotowałam obiady, sprzatałam , byłam z Patrykiem u dentysty i przyjmowałam gości. Nie wiedziałam ile czasu bedzie trwało to złe samopoczucie, więc nie chciałam leżec w łóżku. 
W czwartek wieczorem powiedzialam do męża, że jeżeli tak będę sie czuć w trakcie brania chemii to jakos damy rade, ale gdyby miało być gorzej to po prostu nie jestem w stanie przewidziec swojej reakcji.
To były tylko dwa ciężkie dni.Od piatku czuje sie swietnie. Troche jestem słabsza, troche podziębiona, ale to wszystko luzik :))))

Od jutra żyjemy normalnie, koncentrujemy sie na życiu codziennym i nie rozmawiamy o mojej chorobie do nastepnej chemii.
Nie bedzie nam jakis rak mieszał w życiorysie .O!