Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pewnie jutro bedzie.....

Piszesz o zakupach - ja robię je rzadko, ale jeśli już to ide do sklepu i przymierzam . Co do historii jaką opisałaś powiem jedno- bardzo zła była Twoja postawa. Ja postąpiłabym zupełnie inaczej. Pamiętaj nie jest ważne czy ktos wygląda na osobę zamożną czy nie. To nie jest sprawa ekspedientki. Czasy sie bardzo zmieniły. Ja na Twoim miejscu poprosiłabym owa panią o kolejne torebki - tak aby miała je nawet sięgać z wystawy - nie by ich stało nawet 12 -zadawałabym pytania z czego zrobiona - jak konserwować, a na końcu takiej panience podziękować. Jeśli byłaby nieuprzejma i nie chciała mi czegoś podać spytałabym o właściciela sklepu bądź kierownika. Pamiętaj to ty jesteś dla nich, a nie odwrotnie. Ważne jest w tym abyś cały czas była uśmiechnieta i miła. Taki zawód to ona sobie sama wybrała i płacą jej za grzeczną obsługę klienta. Kiedy bym już wszystko zobaczyła podziękowała bym grzecznie i wyszła ze sklepu nic nie kupując. Ja tez miałam takie zdarzenie w sklepie z dobrymi ciuchami i kiedy spytałam o jakąś rzecz w rozmiarze swoim pani przecznie odpowiedziała, że największe jakie tutaj sprzedają są 46. No cóz zasmuciłam sie i podziękowałam. I to tak jak piszesz jest powód do podjęcia walki. Ale musi to być każdego dojrzała decyzja. Na początek zlikwidować smakołyki, aby nie kusiły. Dotychczas ja również dużo kupowałam z myślą o mężu, ale kiedy przez lata zobaczyłam , że właściwie je on bardzo mało i to co gotowałam czesto jedliśmy kilka dni- powiedziałam sobie - kobieto stop. On niech sam sobie robi - gotuje to na co ma ochotę. Myślę, że może trochę wrzuci wtedy na wagę , bo on ma dużą niedowagę. Teraz jak na to patrzę to zauważam, że każdy posiłek jest przez niego celebrowany. Ja teraz robię podobnie. Czas jedzenia to czas degustacji.... Bardzo przestrzegam godzin posiłków i jeśli nie mogę o danej porze dnia sporzyć coś gotowanego to najszybciej robię swoja zupkę jogurtową, W tym tygodniu była u mnie nr. pierwszym - Pychota.