Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moja historia :)

Na początek (w październiku 2013) ćwiczyłam z mamą, ale obie poddałyśmy się, bo nie było żadnych efektów. Na nowo zaczęłam pod koniec grudnia, zmotywowała mnie ciotka, która schudła 10 kg, lecz pomagały jej w tym tabletki. Niestety głupia ja postanowiłam pójść w jej ślady i zaczęłam faszerować się różnymi tabletkami wspomagającymi odchudzanie. To było gdzieś w lutym. Szybko zmądrzałam i powyrzucałam to. Zmarnowałam 2 tygodnie na tych tabletkach i nie schudłam NIC. Potem były diety.. Kapuściana, głodówki itp. Na kapuścianej schudłam 3 kg. Nie było efektu jojo. Potem była przerwa. Następnie zaczęłam wręcz nienawidzić samej siebie. Znowu zaczęłam magiczne diety 300 kcal. Schudłam 1 kg, który i tak wrócił. Niby się poddałam, choć dalej ćwiczyłam kilka razy w tygodniu, jadłam w miarę normalnie, choć słodyczy jadłam na diecie chyba za nadto. Było tak, że jednego dnia wszystko, a drugiego nic. W tym czasie było okropnie z moją psychiką. Zaczęłam się ranić, kłótnie z rodzicami były codziennością, najgorzej zrobiło się w tedy, kiedy pokłóciłam się z nimi a mój ojczym zaczął mnie bić, a mama tylko patrzyła. To było najgorsze, uciekłam z domu, do cioci. A to wszystko przez to, że straciłam jedyną osobę, której się zwierzałam. Moją przyjaciółkę. To nie była fałszywa przyjaźń, prawdziwa, lecz kiedy trafiłyśmy do gimnazjum ona strasznie się zmieniła. No cóż, ja też, ale chyba nie tak bardzo jak ona. Rozstałyśmy się i tyle, a mi jej brakowało. Wyżywałam się i na sobie i na innych. Ot co. No dobrze... Tak jak mówiłam starałam się jeść i ćwiczyć normalnie. I się opłaciło. Weszłam na wagę : -4 kg :). To była moja motywacja. Dzisiaj zakładam tu konto, żeby mieć codziennie tą motywację. Chcę schudnąć, chcę być zdrowa.