Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zawaliłam, ale co z tego...?

CZEŚĆ!

O jak dobrze, jak dobrze!! 
Z radością wracam do mojej codzienności po świętach.

Do śniadaniowych kanapek z awokado! 
I kolacji pachnących masłem orzechowym! 

I tak, tak, w święta trzymałam się z jedzeniem pięknie, 
A wczoraj dałam czadu, 
bo przyszli znajomi z przepysznym ciastem. 
I po obiedzie zjadłam 2 kawałki,
popiłam je słodkim winem,
a na kolację dopchałam się łososiem z grzankami. 
No zdrowo, zdrowo, ale nie widzieliście mojej porcji. 

W każdym razie, żałuję? 
Ależ skąd! 

Jadłam świadomie, wiedziałam co robię, dlaczego mam teraz narzekać? 
I denerwują mnie posty w stylu: zjadłam za dużo i co teraz…? 
Czytam to i myślę sobie, że może też powinnam mieć wyrzuty sumienia? 
Może powinnam jakoś to odpokutować? 
Miesięczna głodówka, szamański taniec z prośbą o cofnięcie czasu, albo magiczny eliksir usuwający wszystkie kalorie ze zjedzonego jedzenia? 

No bo jak to co teraz? Już jest zjedzone, nic się z tym nie da zrobić. 
Następnym razem można tylko tyle nie jeść, skoro później się żałuje. 
A jeśli nie umiemy się powstrzymać to może lepiej nie być na diecie? 
Bo obżarstwo gdy naszym celem jest zgubienie kilogramów powoduje frustrację, złość i wyrzuty sumienia. A nadprogramowe jedzenie, gdy nie myślimy o utracie wagi, przyjmujemy ze spokojem i potrafimy się nim cieszyć.
Więc po co tracić czas na negatywne emocje gdy nie dojrzeliśmy jeszcze do odchudzania?
A kilka dni jedzenia więcej grubasów z nas nie uczyni. 
I to jest MAGIA! :)

Dzisiaj w końcu na ćwiczenia!! 

PA! ;*