Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
wystawiona i niegotowa

wczoraj wieczorem nic nie napisałam ale to chyba wiadomo - nie ma się czym chwalić - po całym dniu bez słodkości wieczorem 4 kostki czekolady z orzechami pochłonęłam - porażka. dobrze, że jej było tylko 4 kostki, bo nie wiem jakby sie to skończyło... :(

a dziś nowy dzień i znów od początku - tym razem jednak DAŁAM RADĘ!!!!! choć było ciężko tym bardziej, ze nie wiem jak i skąd w znalazła sie w moim domu czekolada wedlowska z truskawkami - kusiła mnie cholera od ok. południa i już, już byłam blisko, już sobie wyobrażałam jej smak w ustach ale jakoś ciągle szczęśliwie się nie składało a potem mi przeszło. życie jednak znów wystawiło mnie na próbę, bo byłam u przyjaciół z córą a tam herbatka i ciasto domowej roboty - koleżanka piecze wyśmienicie - więc trudno było się oprzeć. Pokuse jednak zagadałam i nawet herbaty nie wypiłam ))  

pierwszy dzień zaliczony! nie wiem czy powinnam jakoś to odczuwać - jakość uciechę np. - ja w każdym razie nie czuję nic...

podobno jak nie umiesz zrezygnować ze słodkiego tzn., że nie jesteś gotowa na odchudzanie - nie zgadzam się z tym - traktując problem jedzenia słodyczy jak uzależnienie stwierdzam, że rzadko który uzależniony jest sam z własnej nieprzymuszonej woli gotowy na wyjście z nałogu - po prostu czasami wiedząć że coś w jego życiu dzieje się nie tak zaczyna szukać pomocy (to Ci nieliczni) a potem zaczyna rozumieć gdzie tkwi jego problem, jak sobie z nim radzić i małymi krokami walczy z własnymi słabościami i niejedniokrotnie po otrzymaniu fachowej pomocy udaje mu się zacząć żyć bez ....... (i niech tu sobie wpisze każdy to co chce)

gdyby czekać aż będzie się gotowym.... - taki moment może przecież nigdy nie nastąpić!!!!!!!!!! i co? nie trzeba nic robić? można pozwolić sobie na krzywdzenie samego siebie przez złudne poczucie łagodzenia jedzeniem jakiegoś swojego wewnętrznego cierpienia...?