Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dziś bardzo gorzko, tylko dla tych, co nie boją
się popsuć sobie nastroju...

W sobotę pobudka o 5.45. Dzieciaki wyciągnięte z łóżek i zapakowane w niebiesko-białe ubranka i wyjazd na roraty :-) Oj! Ciemno było... Wyjechaliśmy z garażu, spod domu obok wyjechali teściowie - jak zwykle o tej porze z warzywkami na plac targowy. Jechali tuż przed nami przez jakieś 5 km. Podśmiechiwałam się do męża, że pewnie jego mama jest przekonana, że jedziemy na porodówkę. Ale potem zalała mnie fala gorzkich myśli....
Po roratach dzieciaczki nałożyły białe smerfowe czapeczki i dały taki popis, że rodzice pęcznieli z dumy :-) Coś z dziesięć smerfetek, reszta to chłopaczki w niebieskich bluzach i białych kalesonkach :-) Między nimi Klakier i Gargamel. Było dużo pisku, wierszyków, piosenek. A potem przyszedł św. Mikołaj. Dzieciaki szczęśliwe, rodzice szczęśliwi, nauczycielki szczęśliwe... No fajnie jednym słowem.
Po południu wracają teściowie. Minuta później telefon. Odbieram i słyszę zawiedziony głos: "To ty nie w szpitalu?". I tu teściowa opowiada z detalami, jak to się denerwowała przez tyle godzin, jak to z nerwów brzuch ją bolał i takie tam....Czyli trafnie przypuszczałam. Była rano przekonana, że jadę rodzić.
 Jak odłożyłam telefon, to w końcu mi się żółć wylała i pytam męża:  dlaczego jego mama nie zainteresowała się rano, z kim zostają dzieci? Przecież jeżeli my jechaliśmy o 6.00 rano, to logicznym jest, że dzieci zwykle śpią o tej porze. I że jak się obudzą, to pies się nimi nie zaopiekuje. A ona wcale NIE MUSI jechać na ten plac, przez kilka lat teść jeździł sam i dawał sobie radę....
Mąż popatrzył na mnie uważnie i zapytał: "To ty się jeszcze nie przyzwyczaiłaś, że moja mama jest właśnie taka??". No nie przyzwyczaiłam się... I to nie ze mną jest coś nie tak...Nie wymagam nie wiadomo czego, tylko zwyczajnej troski o najbliższych. Bo wnuki to chyba ta kategoria... Co gorsza myślę, że gdybyśmy trąbiąc zatrzymali ten ich samochód i poprosili o powrót do dzieci, to byśmy usłyszeli, że towar się zmarnuje i że w sobotę jest najlepszy utarg... Chyba bym tego nie zniosła, wolę nie prowokować takich tekstów.

No to sobie ulżyłam. Tkwi to we mnie od trzech dni i cały czas uwiera. Przykro mi i nie umiem się pozbyć tego uczucia. Dawniej myślałam, że można takie sprawy załatwić spokojną rozmową i uświadomić teściowej, że jej słowa i zachowania mogą być odbierane jako egoistyczne i nieżyczliwe. Bo nie zakładam, że jest złym człowiekiem, który chce zaszkodzić własnym dzieciom.
 Ale okazało się, że nawet bardzo spokojne wyjaśnienia, bez oskarżeń, mówiące o tym, jak my odczuwamy i interpretujemy jej zachowania, wywoływały reakcje agresywne. Nawet nie potrafiła posłuchać do końca, zaczynał się krzyk i jakieś kosmiczne pretensje do całego świata. Jak zwierzątko, które czuje się zagrożone i atakuje pierwsze na oślep, żeby wystraszyć intruza...
No cóż. Nie jestem psychoterapeutą, ale wg mnie to się kwalifikuje na leczenie. I po raz kolejny przekonałam się, że bardziej mogę liczyć na obcych ludzi. Dziś zadzwonili rodzice szwagra mojego męża. Żadna rodzina. Bardzo zapracowani. Powiedzieli, że w razie potrzeby mogą w każdej chwili zabrać dzieci do siebie...

Dziś usłyszałam kolejną porcję opowieści porodowych. Między innymi o czyjejś kuzynce, która w ciągu pół godziny urodziła dziecko w swoim mieszkaniu, dwie przecznice dalej od szpitala. Wezwana karetka przyjechała z tegoż szpitala po 35 minutach, żeby odciąć pępowinę :-) Szczęśliwym położnikiem był mąż, który wbrew zapowiedziom nie zemdlał, bo nie miał czasu :-). To było trzecie dziecko, a mama pielęgniarką, więc zaskoczenie przeżyli pełne :-)

A ja sobie tak myślę: w wielu kulturach kobiety rodziły i nadal rodzą w samotności. Oddalają się od swojej wioski i wracają z dzieckiem na ręku...Traktują to jako coś naturalnego. Skąd więc ten lęk w nas, że mimo lekarzy, położnych, szpitali, karetek, samochodów... stanie się coś strasznego i nie zdążymy? Czy to przypadkiem nie sztucznie wywołane lęki?

Coraz bardziej ten mój pamiętnik niedorzeczny :-) Ale już niedługo zacznę was zasypywać relacjami z mojej diety, odchudzania, jadłospisów i ćwiczeń. Zrobi się bardziej naturalnie, czyli zgodnie z duchem Vitalii :-D