Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
święta????

Zaglądam do waszych pamiętników i widzę, że zaczynacie na poważnie przygotowania... Hmm.. No niby tylko miesiąc... Ale dla mnie AŻ miesiąc. Chyba jestem zramolałą tradycjonalistką ;-) Jedyne przygotowanie z mojej strony, które znacznie wybiega przed święta, to zrobienie ciasta na piernik. I takowe powstało 2 tygodnie temu, leży sobie w piwniczce i dojrzewa, ale tak na codzień to o nim nie pamiętam. Plan z grubsza też jest: wigilia zamiast parapetówy u siostry męża, a potem w zaciszu domowym, z małym dzieckiem lub w oczekiwaniu. Albo rodzinka sama w domu, a ja w szpitalu. Wielkich porządków przedświątecznych nie będzie, wielkich zakupów też nie. Wielkiego pieczenia też nie planuję. Piernik i makowiec + ciastka imbirowe i pierniczki na choinkę, ale to zrobią dzieciaki. Prezenty będą symboliczne i "rękodzielne".
Ponieważ oszczędzam siły (jak to pięknie brzmi :-)), moje przygotowania ograniczą się do uczenia dzieci kolęd i wycinania ozdób na choinkę.
Dlaczego taki dystans?
Wychowałam się w bidnej wiosce w górach na końcu świata. Tam święta miały magiczny wymiar. Ale tylko dlatego, że dla mnie - dziecka stawały się nagle. Któregoś dnia nie szło się do szkoły, mama zamykała się w kuchni, tata bladym switem biegł do lasu i wracał z gałęziami jodły, z których konstruował przemyślną choinkę. Wieczorem schodziła się rodzina (bardzo spora), kolacja wigilijna i kolędowanie. I prosto od stołu na pasterkę. W wielkim śniegu, czasem w okropną zamieć lub siarczysty mróz. Mały drewniany kościółek trzeszczał od wiatru i mrozu, ludzi pełno po brzegi, ciemno i tylko szopka rozświetlona. I ksiądz dygocący z zimna, wciskający ornat na kożuch i grzejący dłonie nad świeczką, żeby mu Hostia nie wypadła.
Potem biegiem do domu, długie spanie i nic-nierobienie przez dwa dni. Wędrówki po sąsiadach i rodzinie (wszystko w jednej wiosce, samochodów brak). Na stołach pachnące placki (bo piekło się je tylko na święta!) i bajecznie ozdobione choinki. Kolędnicy straszący dzieci, dorosłe chłopy poprzebierane za diabły, śmierć, kobyłkę... Jak taka banda wpadała do domu z widłami, kosą i Bóg wie czym, to dzieci nie wiedziały, gdzie uciekać. A oni i tak uganiali się przede wszystkim za dziewczynami :-)
A chwilę potem życie wracało do normy. Placki zjedzone, szkoła, praca...
Pewnie to sentymentalnie wszystko brzmi :-) Ale...
Teraz święta zaczynają się tuż po Wszystkich Świętych. Miasto całe obwieszone choinkami, bombkmi i światełkami. Straszą krasnale z napisem ....reklamującym wiadomy napój. Wszystko zawalone prezentami... Ten przesyt marketingowo-handlowy budzi moje rozdrażnienie i chęć zamknięcia się w domu, albo przynajmniej zamknięcia oczu. Cóż to za radość ze świąt, jeśli są to tylko 2-3 dni kończące okres szalonych zakupów, pogoni za prezentami, wyjazdów, zmęczenia i chaosu? A gdzie w tym wszystkim miejsce na "mizerną cichą.."? No więc nie lubię świąt.... takich. I od lat kilku zakopuję się z moją rodzinką w tej mojej bidnej wsi i czekam, że śnieg litościwie zawali drogi i przez parę dni będzie cisza  (bo pługi śnieżne trafiają tam na szarym końcu :-)).
W tym roku musi być inaczej, ale warto zawalczyć, żeby zachować właściwe proporcje tego, co ważne i nieistotne...