Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
niepokoje

Ehhh....Ja też w najbliższym czasie wybieram się rodzić i mam podobne obawy, ale...o zgrozo...dotyczą tylko mojego męża. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić co by było, gdybym miała Go zostawić z dzieckiem jak on sam ze sobą sobie nie radzi:) W sobotę poprosiłam Go żeby ugotował makaron...wytłumaczyłam jak "krowie na rowie" co ma robić: jak się woda zagotuje, lekko posól, zmniejsz ogień i gotuj 10 min i pod żadnym pozorem nie odchodź od garnka!!:)). I co?? Przychodzę do domu a tu pełny garnek glutów. A on na to "zrobiłem jak mi kazałaś...nie mówiłaś, ze mam wylać wodę jak skończę gotować!!" I jak tu mieć do niego pretensję;)) Informatycy to " świetni" kucharze!! Wierzę, ze Ty ze swoją organizacją sobie świetnie poradzisz. Pozdrawiam!!

dobrze ,ze Ty jesteś taka zorganizowana ( przynajmniej za 2 osoby:)) a poza tym to tylko parę dni i dzieciaczki i mąż dadzą sobie radę - muszą :) Pozdr

to chyba niemozliwe !! Spotkać wiekszą "panikarę" niż ja sama ! Kochana , a czy Ty na miesiąc do tego szitala wybierasz sie ??,,,no i w ostateczności 999 bądz 112 wykrecasz i basta :::)))

...przesyłam i buziaka. Tak weekendowo! eM. PS. Strasznie byłam ciekawa, jak Twoja Teściowa zareaguje a tu popatrz - nawet nie wiesz, kto jej doniósł ;) Buziaki! em>

tak to bywa! Marna ze mnie pocieszycielka, ale jakoś sobie poradzą, w końcu nie jedziesz na koniec świata, i nie na długo. Góra jak tydzień Cię nie będzie w domu. A może dzieciom wytłumaczyć gdzie i jakie ubranka mają, żeby pomogły tatusiowi. A jeśli chodzi o jedzenie, to są teściowie, bary mleczne, rodzinka. Może nie będzie tak źle. Niepotrzebnie się stresujesz. Przygotuj ile sie da i tyle, co ma być to będzie..........

No cóż, rozumiem rozterki i wątpliwości :) Mój małżonek musiałby mieć zapisany zeszyt 100kartkowy co i jak :) Ja mam. termin na ostatniego stycznia i też jestem pełna obaw. Jednak wiem, że jakoś to będzie musi być. Mieszkamy sami z dala od wszystkich ( rodzice 200km) na teściów nie ma co liczyć. Mąż - on jest sam jak 2letnie dziecko jeśli chodzi o dom i organizację obowiązków. Jedyne co ma opanowane do perfekcji, to zaglądanie ludziom w zęby. Zatem pozostawienie 2 letniej córci z nim to też wielka sztuka :)Trzymam kciuki i pozdrawiam.

poradzą sobie... muszą sobie poradzić. Mąż, może i antytalent do różnych domowych obowiązków ale stanie na wysokości zadania. Nie ma wyjścia. Więcej spokoju Ci życzę i oby dzidziuś trafił w najodpowiedniejszy moment :)

Pewnie że sobie poradzą, choćby mieli jeść rozgotowane kluchy, przeżyją. Nie zapanujesz nad wszystkim jednocześnie, już i tak jesteś gotowa w 100%. Masz nawet opcję rodzenia w samochodzie rozrysowaną jak widzę... w korku, w drodze do szpitala. Kurcze, mi to kazali dzwonić po ambulans gdyby wody odeszły, bo dziecko jeszcze nie było dobrze ulokowane w kanale rodnym. Chyba w Polsce też można zadzwonić po karetkę, co? Trzymam za Ciebie kciuki bardzo mocno! i za maluszka!

Kiedy rodziłam 3. dziecko, mąż pracował w Warszawie, nadal pracuje. Każdego weekendu w piątek namawiał mnie, żebym może już urodziła, bo jest w domu i będzie mógł być przy porodzie. W poniedziałki rano, kiedy wyjeżdżał na cały tydzień, prosił, żebym wytrzymała do piątku. Zrobiłam mu psikusa - pojechał w poniedziałek i po południu zadzwoniłam do niego, że powinien wracać, bo się zaczyna. Wrócił! Jednak pani położna, wbrew moim deklaracjom odesłała mnie do domu, zaprzeczając jakoby pęcherz pękł. Nie miała racji, ale Radek się denerwował, że we wtorek rano znów będzie w pociągu. Nie musiał - we wtorek urodziła się moja Gabusia. Był przy porodzie, jak o tym marzył. Twoi też sobie poradzą, przecież im już wszystko cudnie zorganizowałaś.