Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jak ten czas leci...

Ze zdumieniem zauważyłam, że mój ostatni wpis tak dawno....

Siedzę sama w domku. Tzn. sama z dziećmi. Dzieci śpią. Po raz pierwszy w historii mojego małżeństwa jestem w domu na noc bez męża. Dziwne uczucie, wszędzie mi go brak. W kuchni nie leży brudny kubek po kawie, owsiankę muszę ugotować sama. Łóżko jakieś takie przestronne, że mam ochotę położyć się do spania na narożniku. Pod drzwiami nie plącze się nieśmiertelna czarna torba na laptopa.... No brakuje mi go i już. A nie ma go zaledwie kilka godzin....
Pojechał do Niemiec spełnić marzenie swojej żony. Z bolącym kolanem, z plecakiem i w kurtce przeciwdeszczowej. Powiedział, że spełnione marzenie będzie w kolorze czerwonym, będzie przestronne i duże, bo w dowodzie rejestracyjnym ma wpisane VAN :-D
A ja siedzę w domu sama i się martwię, czy on się nie zgubi za tą wielką zagranicą. Powiedział, że Hannover... Patrzę na mapę, a to tak daleko... I nie wiem, kiedy wróci. Tzn. "nie znasz dnia ani godziny".

Po wielkich deszczach zakwitła mi ściana w kuchni. Wilgoć też chce być ładna :-) Kwiaty są w kolorze czarnym. Na karmelowym tle farby nie wyglądają ciekawie... To efekt partackiej roboty budowlanej. Ktoś (niestety wiem kto) wpadł na pomysł, żeby na północnej ścianie domu w dyletację w murze włożyć wełnę mineralną. Ściana przemokła, wełna wchłonęła wodę i pewnie jeszcze nie takie kwiatki zobaczymy... Niestety moje wcześniejsze sugestie, żeby uszczelnić mur tynkiem, zostały zignorowane, a teraz jest za późno... Mamy więc dach dziurawy jak przetak i ścianę z mokrym kompresem. Ale co tam :-) Mam męża, który mnie kocha i dzieci, które dają nieźle popalić, więc życie jest piękne i nie jest nudno :-)
A teściową ponoć da sie z czasem polubić... (tylko nikt nie potrafi określić, ile tego czasu potrzeba) :-)
Pora na nocne karmienie i psi spacer....
Życie jest piękne!!! (wiem, nie jestem oryginalna, ale co tam).