Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
monotonnia

Nie ma o czym pisać, wszystko mi się takie banalne wydaje... Dnie mijają między kuchnią, łazienką, wózkiem, łóżeczkiem... + kurs do szkoły po dzieciaki. Po 21.00 nocna zmiana (czyli robienie tego wszystkiego w domu, czego się nie da zrobić z dzieckiem na rękach). Za mało snu, za dużo codzienności. Nawet wiosna nie cieszy, choć tak na nią czekałam. Święta przygnębiające i męczące. Maluszki nie lubią zmian, gwaru i nowych twarzy, nie lubią hałasu i długiej jazdy samochodem, nie lubią zmiany rytmu dnia. Płaczą i nie chcą spać... A wszyscy krewni i znajomi królika chcą Maluszka zobaczyć i brać na ręce.
Przetrwaliśmy, ale zmęczenie gigant...

Mały ma ewidentne objawy alergii. Nabieram coraz większej pewności, że nie chcę go szczepić. Dziś dostałam kolejne ponaglenie z przychodni. Mam poczucie, jakbym ruszała na wojnę z bezdusznymi urzędnikami. Straszą zablokowaniem konta przez Urząd Skarbowy .

O odchudzaniu nie myślę. Chyba chudnę, bo ciuchy luźniejsze. Ćwiczenia tylko na dobrą kondycję kręgosłupa i to nie zawsze się zmieści w grafiku dnia.
Od ośmiu miesięcy nie farbowałam włosów, a to w moim przypadku oznacza kolor srebrny na głowie. Na samą myśl o farbie czuję mdłości. To efekt farbowania włosów w ciąży, ewidentnie nabawiłam się urazu. I paraduję sobie prowokując złośliwe pytania, czy aż tak bardzo wracam do natury. Zaczynam się zastanawiać, dlaczego siwizna na głowie kobiety jest kojarzona z czymś negatywnym (zaniedbaniem, lenistwem, starością?). Bo już siwiejący facet to "szacuneczek". Zadziwiające, jak zmienia się postrzeganie i ocena człowieka poprzez jego wygląd.
Jeste na tyle skupiona na dzieciach, że coraz mniej zależy mi na opiniach otoczenia. Chyba dojrzewam :-)