Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Znikam na czas jakiś...

Nie ma o czym pisać... Tzn. może i jest, ale na razie nie umiem. Mam za dużo czasu na myślenie, za mało na pisanie. A pisanie domaga się spokoju. Tego ostatniego u mnie jak na lekarstwo. Zbieram wrażenia, doświadczam i poznaję. Pewnie po pewnym czasie uda mi się sporo z tego opisać. Na razie... jakoś nie mogę.
Dość cyklicznie ogarnia mnie wielka potrzeba wycofania się w głąb siebie. Tracę chęć do rozmów i zwierzeń. I tak mam teraz.
Dlatego bardzo rzadko będę tu zaglądać. Ale pewnie po tym czasie małomówności dopadnie mnie niepohamowane gadulstwo :-)

Sytuacja domowo-rodzinna została unormalizowana. Weszliśmy w stały rytm i jakoś udaje się unikać chaosu. Ja nieco wyluzowałam. Do kontaktów z ciałem pedagogicznym oddelegowałam męża. Idealnie się do tego nadaje, bo wysłucha, pokiwa głową, podziękuje za uwagi i dowidzenia. Czasem mam wrażenie, że nauczyciele chcą, żeby wszystko zrobić za nich. A tu nie ma lekko... Jak ma się sześcioro uczniów w klasie, to chyba można się nieco postarać...

Rozmawiam z moimi dziećmi. Przypominam sobie siebie, jako małą dziewczynkę i odkrywam na nowo coś, co mi umknęło, jak zaczęłam się robić "dorosła". Szkoda, że nie można się wrócić...

Dość już tego marudzenia..
Do ...hm... zobaczenia (?) za jakiś czas..