Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nie wiem....

Pisałam, że doszłam do wniosku, że mi juz nie zależy

I świat stracił barwy

Dalej istnieje ten świat, ale jakby obok.... jakbym ja już w nim nie była.

Tylko ta kretynka nadzieja, co, wydawałoby się, już dawno pod drzwiami zdechła.... niby zdechła, ale wciąż puka, nieczęsto, ale donośnie, do drzwi mego serca.

Jak odmówić mam? Jak pozostać obojętną? Na ciepłe, niecierpliwe, dłonie? Na szepty gorące? Na słowa, poruszające ukrytą strunę duszy? Na przeprosiny bez słowa ”przepraszam”?... Na czułe gesty? Na oczy, wypatrujące jednego uśmiechu?

Jak pozostać obojętną na kogoś, kogo pokochałam od drugiego rzutu oka?????

Zbyt mnie boli zmuszenie samej siebie do zaufania.

Zbyt mnie boli życie na pustyni bez niego.

NIE WIEM.

Wiem, że nikt za mnie decyzji nie podejmie.

Wiem, że za złą decyzję tylko ja poniosę koszty

Wiem, że nikt nie zauważy - czy decyzja była zła czy dobra.

Nie wiem, co robić....

A tak poza tym

Kijki w piątek :
7,44 km w 83 minuty
prędkość taka sobie, kcali nie policzyłam
ale do domu wróciłam zasapana

zmarły mi przednie łapki
bo zimny wiatr, i śnieżek padał, znaczy w powietrzu i na moich włosach i na rzęsach był śnieżek, a na chodnikach mokre plamki

Musze odnaleźć moje ukochane rękawiczki polarowe we fiołkowe ciapki

Zassanych kcali 826, razem z drinkową rozpustą w Passe Partou

Po kijkach kcali nie policzyłam, ale porównując do poprzednich dni... spalonych niecałe 400

Żeby tylko jeszcze mój organizm zechciał przyjąć ten bilans do wiadomości. I pokazać mi to rano na wadze....

ide psac

lekkom napruta