Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
opowieści kijowo-urzędnicze

Domagała się któraś z dziewczyn opowieści z biegania po urzędach z kijkami

No to niech będzie

(gwoli wyjaśnienia, przez pierwsze 2 km jestem zdyszana i jeszcze nie zmęczona, przy końcówce trzeciego km zaczynam się rozpinać, rozdziewać i dyszę, przy czwartym dostaję kopa z adrenaliny i licznych endorfin, po ósmym zaczynają mnie boleć przednie mięśnie na udach, po dziewiątym bolą stawy biodrowe i idę powłócząc nogami cokolwiek

1

Biuro rachunkowe, niecałe 3 km od domu, wparowałam na niezłym kopie, chciałam tylko zostawić dokumenty finansowe za ubiegły miesiąc i zapytać o drobnostkę, a zrobiłam kolo siebie zbiegowisko, bo podobno krzyczałam... uprzejmie krzyczałam

Nic podobnego nie pamiętam, przecież wyciągnęłam słuchawki z uszu...

Musiało im się zdawać.... hihihi.

2

Ochroniarz w Urzędzie Dzielnicowym

Widząc zbliżająca się kobitę o kulach.... ((kij mu w ślip!) podbiegł, otworzył i przytrzymał drzwi..... a potem popatrzył uważnie.... „Przepraszam, pomyliłem się... myślałem że to kaleka... przepraszam, nie pomyliłem się, przecież pani się za szybko zbliżała... (tu rumieniec zawstydzenia, facet ma z 65 lat..) oj.. przepraszam.... czy te laski pani nie przeszkadzają, ja slyszałem, że to jakiś sport, ale ...” tu się zapluł.... i tylko stał i patrzył w niebo

Ale jak wychodziłam, to też podskoczył i drzwi przytrzymał „ ach, zauważyłem panią.... już nic nie mówię, ale mam nauczkę”.

Przy czym ja nie powiedziałam ANI SŁOWA.

3

W urzędzie dzielnicowm miałam aktualizować PKD. Poszłam trochę naokoło, zanim doszłam, przeszłam ponad 4. Hormony szczęścia śpiewały mi w uszach. W uszach również słuchawki ze ścieżką dźwiękową z trzecich Piratów z Karaibów. Poły kurtki powiewają rozpięte, mimo tylko 6 stopni. Wparowuję do urzędu 45 minut przed zamknięciem. Stanowisko informacji. Pytam orientacyjnie i uprzejmie. Uśmiech mam od ucha do ucha. Panienka, no pani, pokazuje mi plik formularzy do wypełnienia. A ja z uśmiechem, kijki składając w pętelkę, mam taką plastikową zawsze w kieszeni: ach, widzę papiery, a myślałam że będzie na gębę. No nic, z przyjemnością wypełnię. A czy się jeszcze dzisiaj załapię?... i uśmiecham się do panienki, napakowana endorfinami i adrenalinką.

Niemalże za mnie papiery wypełniła, stała i pokazywał palcem, gdzie i co pisać. Pobiegła po numerek do automatu. Sama z się! Podprowadziła do stanowiska. A potem powiedziała - jak to sympatycznie pod koniec dnia spotkać kogoś zadowolonego i uśmiechniętego.

Sprawę na 30 minut załatwiłam w 8.

Zaraziłam ją hormonami fruwającymi koło mnie?????

4

Poczta. Niedaleko od domu. Po ośmiu kilometrach. Nadaję paczuszkę, niewielką. Zapomniałam jednej rubryki wypełnić. A panienka z okienka - proszę usiąść, tu, koło wagi. Ja to za panią napiszę. Dobrze się pani czuje?

???

Zapłaciłam i uciekłam z rumieńcem zażenowania. Czyżbym wyglądała już jak śmierć na chorągwi ??? Żeby sobie udowodnić, ze nie, do domu doszłam trochę naokoło.

Czwartek kijkowy

8,85 km w (mniej/więcej) 100 minut
średnia prędkość 5,31
spalonych kcali około 440

Pochłoniętych kcali, pokarmowo i napojowo - 1406

BILANS już obiecujący

A przecież jeszcze 3 i pół godziny szorowałam podłogę. 3 albo 2 razy do roku szoruję moją mozaikę, a mam jej ponad 60 metrów, gdzie indziej kafelki. Każdy kafelek mozaiki zgodnie z kierunkiem słojów drzewa. Szczotą szoruję. 2 razy, bo pierwsze szorowanie tylko odmaka brud. Potem poleruję

Dzisiaj zrobiłam 1/3. Kolanka mnie bolą. Na lewej dłoni mam odcisk od zapierania się. Na prawej mam pęcherzyk pod obrączką. Ale ten kawałek, co zrobiłam - niemalże się świeci. I pachnie.

Za to szorowanie też mi przynależą jakieś straty kaloryczne.

Więc czekam z utęsknieniem na poranne ważenie

Ps

Inne sprawy wciąż pod psem. Nie dość, że zdechłym, to jeszcze chyba robaki się do niego dobrały.