Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Jaonaa

...yhy, yhy...
Dietę z Vitalią mam od wczoraj, ale już od wtorku (czyli prawie tydzień) trzymam reżim i jem tylko to co trzeba. Kalorycznie ok. 1200 kcal, więc też dobrze. Ba, skończyła mi się @, po której spadło mi 1,5 kg. I co? I nic. Nic, zupełnie nic. Powrót praktycznie do wagi startowej. To zakrawa na łamanie podstawowych zasad fizyki. Ba, ruszałam się więcej niż zazwyczaj - odbyłam kilka spacerków, i drobne machanie łopatą. Jednak nic na tyle intensywnego, żebym się zmęczyła i np. mogła pomyśleć, że mięśnie mi urosły. Nic z tych rzeczy.

Może i dobrze, że przynajmniej w górę nie poszło?

...powrót do stawki. Z nowymi kilogramami. Z nowymi nadziejami.
;)

...nagrodę dla siebie! :)
Ale może na początku wyjaśnię w czym rzecz.
Jednym z zadań vitaMotywacyjnych było zastanowienie się nad nagrodami dla siebie za osiągnięte sukcesy. Myślałam, myślałam i niewiele wymyśliłam, ponieważ...
Jako pracująca matka (Polki) z dość praktycznym podejściem do życia (pierdółki raczej mnie nie cieszą), albo coś potrzebuję i jeśli mnie stać/jestem w stanie to załatwić, to kupuję/załatwiam, albo jest to poza moim zasięgiem, wtedy ustawianie tego jako nagrody mija się z celem. To co by mi się przydało i co by mnie cieszyło, to CZAS. Czas dla siebie, czas na spacer, czas na pobycie samej. Niestety, tutaj się czuję niewolnikiem obowiązków, które mam względem rodziny, pracodawcy itd. Nawet, jeśli bym coś zaplanowała, to ostatecznie 'decyzja' o realizacji jest uzależniona od dopięcia obowiązków (i przyjemności), które wynikają z bycia mamą i pracownikiem.
W związku z tym długo myślałam, co by to mogło być nagrodą. Coś czego nie potrzebuję a jednocześnie chciałabym mieć, na co mnie stać (również czasowo) itd. Po prostu gazety. Ściślej, gazety o tematyce domowo-budowlanej. Już jakiś czas temu zarzuciłam ich kupowanie, a teraz chyba będzie to w sam raz. :)
Nie śmiejcie się, ale trzy tygodnie zajęło mi wymyślanie!!!

...chyba moja wczorajsza frustracja (patrz wczorajszy wpis) kosztowała mnie tyle energii, że... proszę... widać efekty. Od wczoraj... tadam... pół kilo mniej. Nawet mimo wieczornego piwka (oblewaliśmy awans męża). Czyli po dwóch tygodniach coś się ruszyło. :)

...nie powinna się odchudzać. :( Ale po kolei...
Do pierwszego dziecka byłam całkiem, całkiem. W środku stawki wagowej dla swojego wzrostu. Po urodzeniu było w sumie całkiem nieźle, do czasu gdy musiałam połączyć bycie mamą z pracą. Wtedy waga systematycznie rosła, aż urosła do niebotycznego (przepraszam co niektóre Vitalijki, ale mówię o moim subiektywnym wrażeniu) wymiaru 79 kg. Po pierwsze przy moim wzroście oznaczało to już nie nadwagę a otyłość, po drugie, świadomość, że za chwilę zobaczę 8 na początku mojej wagi było wystarczające, aby się zmotywować i zejść do mojej wcześniejszej wagi (64 kg). I było fajnie. Kolejna ciąża, tym razem przebiegająca inaczej - w pierwszej przytyłam 10 kg, w drugiej 25!!! Nie szkodzi, pół roku po ciąży ważyłam znowu 64 kg, do czasu, aż znowu wróciłam do pracy. Dla siebie czasu zero, na wysypianie się też niewiele, ćwiczeń - brak. Osiągnęłam 69,5 kg (mniej więcej tyle, co mój mąż, głupio nie?) i stwierdziłam, że tym razem nie będę czekała, aż dobiję do osiemdziesiątki, żeby coś z tym zrobić. Vitalio witaj (tak gdzieś po raz trzeci czy czwarty). I tu dochodzimy do sedna, czyli do tezy postawionej na wstępie.
Staram się być świadomym jedzącym. Pi razy oko znam swoje problemy, w czasie pracy z Vitalią niektóre udało mi się 'przepracować' i pozbyć ich. W miarę zdrowo i regularnie odżywiamy się. Pochodzę z rodziny z 'tradycyjnym' podejściem do żarełka i chyba stąd moje największe problemy - po prostu lubię jeść dużo i kalorycznie. W sumie są to problemy również do 'przepracowania', choć - jak myślę - przez to, że ciągną się przez całe moje trzydziestosześcioletnie życie - najtrudniejsze do wykorzenienia. Nic to, staram się. I myślę, że bez problemów by mi się udało, gdyby nie... no właśnie... bycie mamą.
Dlaczego?.. Ano dlatego, że tyle czasu spędzam w kuchni - to raz. Każdemu szykując w miarę możliwości pod gust. A mam trzy gąbki do wykarmienia, każda inne potrzeby i chęci, inny czas na posiłek.
Dwa, że (to również wyniesione z domu) uważam, że jedzenie nie może się zmarnować. To chyba całkiem dobre podejście do owoców własnej pracy. Tylko, że właśnie jako mama co chwilę trafiam na coś, czego ktoś inny akurat nie chce zjeść. Jest tego tyle, że dwie takie jak ja by się wyżywiły. A przecież własne śniadanie (choćby wg diety Vitalii ;) ) też chciałabym W SPOKOJU zjeść. O tym spokoju, to chyba napiszę kolejny wpis, bo mi już od dłuższego czasu chodzi po głowie. I tak jako mama, oprócz własnych posiłków natykam się co chwilę na porzucone resztki, bądź potrawy, których reszta rodzinki w całości bądź w części nie chce ruszyć. Cóż więc Matce Polce zostaje? Wywalać, wsuwać to, czego nic nie chce reszcie rodzinki gotując inne frykasy, których ona (Matka Polka) nie powinna ruszać ze względu na kalorie zjedzone w tym, czego nikt nie chce jeść. Zawiłe. Ale frustrujące. :S

...na czas diety wyciąć ze swojego życia weekendy. Co chwilę gdzieś jedziemy, z kimś się spotykamy, jemy posiłki w nieunormowany sposób. Nie potrafię wtedy trzymać diety i już. Co chwilę jakaś impreza rodzinna - urodzinki, Dzień Mamy, komunie, wyjazdy w plener, grille. Wszystko kusi, wszystko smaczne, pełno słodyczy i tłustości. Fuj. Mogłabym się zawziąć i cierpieć, męcząc jednocześnie wszystkich w koło odmawiając i strasząc miną i nastrojem, więc stwierdziłam, że sobie daruję. Staram się ograniczać możliwie, niemniej i tak ilości, które wszyscy pochłaniają są przerażające. No i ta ochota na wszystko... wrrr. W vitaMotywacji właśnie robię rozkład na to na co mam ochotę i na to, na co jestem głodna (trochę głupio to chyba brzmi, ale mniej więcej o to chodzi). Na wszystko mam apetyt i na wszystko mam głoda. I już. Wiem, że cały proces polega na tym, żeby sobie powiedzieć, że jedzenie to paliwo i coś co robimy, bo musimy. Ale skoro to dla organizmu takie przyjemne, to jak ja mam mu (organizmowi) wytłumaczyć, że wcale nie?

Inna sprawa jaką zauważyłam to to, że mam siłę sobie odmawiać (wytłumaczyć organizmowi), gdy ogólnie jestem wypoczęta i mam siłę i werwę robić wszystko. Gdy jestem zmęczona i głowa mi ciężej pracuje, to już nie. Wtedy organizm i proste odruchy (czyli ślinotok na widok jedzenia)  biorą górę. Czyli przede wszystkim powinnam się wysypiać.
Czego i Wam życzę.