Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień 3ci

Szukałam od dłuższego czasu kogoś do motywacji, kilka lat temu jakiś czas ćwiczyłam z kumpelą, ale jej się odechciało, a samej jakoś nie poszło, a były efekty, były.

Potem chodziłam na aerobik i było super, tylko godziny mi nie odpowiadały, a w domu mie poszło.

Potem jedno lato biegałam, z psami i też było super, ale przyszła jesień, a nie znoszę a raczej moje gardło zimna, po miesięcznej przerwie kupiłam orbiterek, ale już zdążyłam się rozleniwić, poza tym można z niego w każdej chwili zejść, a jak się jest daleko od domu, to trzeba wrócić i trening się wydłuża, zresztą wiosną chcę wrócić do biegania.

Próbowałam wsparcia na forum, ale tam szybko wszyscy rezygnują, ciężko trafić na osobę która chce podobnie.

Ostatnio w grudniu namawiałam inną kumpelę, żeby każda ćwiczyła w domu i zdawała relacje nawzajem, była bardzo chętna, ale okazało się, że trzeba obiad ugotować, M jak Miłość obejrzeć (poważnie była taka wymówka żeby nie ćwiczyć) a ja potrzebuję wsparcia. Mąż się stara i nawet obiecał ostatnio, że spróbuje ze mną ćwiczyć, byłoby cudownie, ale jakoś nie spełnia obietnicy, zresztą on zaraz próbuje przejąć rolę trenera, wiem, że nie robię idealnie ćwiczeń i zdaję sobie sprawę i wkurza mnie jego komentowanie. Może jak będę bardziej zaawansowana, to poproszę go żeby z boku ocenił czy mam prawidłową postawę, ale nie teraz jak ledwo się ruszam, a on woła np. przy pompce "niżej, cyckami o ziemię", błagam, dobrze jak w ogóle ugnę ręce i zrobię to jutro i za tydzień i za miesiąc...

Ale dobrze mieć kogoś jeszcze, chociażby pamiętnik, kto zrozumie, no i szukam bratniej duszy do wzajemnej motywacji (jestemaleznikam stoisz w kolejce?), która zrozumie moje niedoskonałości, mój ból fizyczny i psychiczny i czasem kopnie w tyłek, zwłaszcza to ostatnie, bo kopniak, od kogoś kto też walczy ma inny wydźwięk.