Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
RNP

Dziś przyszła mi ochota na wycieczkę biegową po parku narodowym Royal National Park. W Australii jest 679 parków narodowych, chyba najwięcej na świecie. Royal National Park jest najstarszym parkiem narodowym Australii, drugim najstarszym na świecie po Yellowstone w USA. Ma ponad 150 km2 powierzchni. Niestety, nie starczyło mi czasu na najbardziej flagowe punkty tego parku, wytyczyłam sobie sama trasę. Troszkę poblądziłam, bo nie przeszłam strumyka w pewnym momencie i nadłożyłam parę kilometrów po asfalcie, ale może to i ciekawiej wyszło, bo dotarłam do drzewa pamięci pewnego chłopaka, który zaginął w 2007 roku. Miał 21 lat i przez 10 lat był poszukiwany. W 2017 roku znaleźli jego zwłoki w tym miejscu zakopane. Został zamordowany i ukryty w buszu. Przykre.

No ale wracając do mojej trasy. Dojechałam pociągiem do miejscowości Waterfall i stamtąd zaczęłam wycieczkę. 

Czerwone eukaliptusy - pięknie wyróżniają się na tle soczystej zieleni i błękitu nieba.

Poniżej black-boy, czyli palma trawiasta. Podobno rozsiewa nasiona tylko wówczas, kiedy zostanie spalona. Zatem służą jej pożary buszu. 

Znowu czerwone eukaliptusy.

Banksia. Popularna krzewinka w tym rejonie. Jest wiele gatunków banksi. 

Tu ścieżka, szlak w parku narodowym.

Lyrebird, czyli lirogon wspaniały. To chyba samiczka, jedna z dwóch, które grzebały sobie w ściółce koło ścieżki, którą podróżowałam. Samce mają bardzo okazałe ogony. Trochę może do pawi podobne, ale nie takie kolorowe. Potrafią naśladować odgłosy, które słyszą. Kiedyś gdzieś głęboko w głuszy jakiś gość słyszał odgłos śmigłowca. Okazało się, że to lyrebird kiedyś uslyszał i tak sobie odtworzył.

Kocham Australię za to, że można cały dzień łazić sobie i nie spotkać żadnego człowieka. O dziwo, dzisiaj nie widziałam żadnego kangura. Często je widuję, ale dzisiaj nie. Tu zaczęły się skałki. Trzeba było troszkę się powspinać.

Niestety, brak ludzi na szlaku, to rozpięte pajęczyny. Musiałam biec z kijem i machać nim przed twarzą, bo inaczej ciągle właziłam w rozpiętą sieć.

I jeszcze trochę do góry.

Kolejny black-boy. 

A tu jest biały eukaliptus. Tak na prawdę, to z tego drzewa odpada płatami kora i zostaje taki łysy rdzeń. To drzewko nazywane jest scribe-tree, bo wyżerają go robaczki, jakieś korniki i tworzą takie wzorki, jakby ktoś coś pisał na drzewie. Na kolejnym zdjęciu jest to dobrze widoczne.

Tu zaczęła się w miarę równa droga po kamieniach.

Piaszczysta droga.

I ostatni odcinek przez busz. 

Ta roślina z zielonymi liśćmi pod drzewem ma wysokość 2-2,5 m.

Tu taka siatkowa ścieżka.

Po lewej palma kapuściana.

Już prawie na brzegu morza.

Na skałce wygrzewał się drzewny waran kolorowy. 

Widoczek z góry.

Tak wyglądała moja trasa. Wyniosła ona dokładnie 20 km.

Skończyłam wycieczkę w Otfordzie, gdzie zgarnął mnie tata z Młodą. Przywieźli 1,5 l flaszkę wody, którą wyżłopałam "na hejnał" jedym haustem. Strasznie mnie suszyło. Małą, półlitrową butelkę, jaką zabrałam, osuszyłam już dawno.

Potem, w drodze powrotnej, pojechaliśmy na plażę, gdzie poskakałyśmy przez mega wysokie fale. Woda cieplusieńka. Podobno jakiś ciepły północny prąd. 

Teraz pada deszcz i pająki (te wielkie) włażą do domu. Zresztą już jest po północy, trzeba by iść spać.

Zatem dobranoc.