Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wierszokleci i poeci...

Należę do ludzi, którzy gdzieś po drodze między dzieciństwem, a okresem dorastania przechodzili fazę pod tytułem "pisanie wierszy". W moim przypadku faza ta trwała raczej krótko. Od momentu w którym odkryłam w sobie duszę poety, do chwili ostatecznego wypalenia artystycznego minęło zaledwie parę miesięcy. W tym czasie udało mi się jednak przelać egzaltacje romantycznej trzynastolatki na kanwy bloczka makulaturowego.

Dziś, przy okazji porządków w domu, wpadł mi w ręce ten właśnie bloczek...
No dobra, trochę się pośmiałam (było z czego), ale znalazłam też fragment, który jakoś tak dziwnie pasuje do mojego życia obecnie. No i chyba dlatego jakoś mnie nie śmieszy. 

Nie ma tego, co było

To, co jest trwać nie będzie

 

Przeminie nadzieja i miłość

Przeminie ból i cierpienie

 

I choć życie ulotną jest chwilą

 

Człowiek w chwili zaklęty

Zna  tylko nadzieje i miłość

Wie tylko, że boli, że cierpi.