Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chcę być znowu dzieckiem...

Dzieciństwo to był fajny czas. Żyłam sobie beztrosko, nie przeczuwając nawet jaka będzie moja przyszłość i miałam to wspaniałe poczucie, że mogę zrobić wszystko i że wszystko mi się uda. Kiedy wspominam tamte lata dochodzę do wniosku, że wtedy rzeczywiście wszystko mi się udawało, w szkole zawsze byłam lepsza od innych, pewna siebie, przebojowa...teraz jestem zupełnie kimś innym, co się ze mną stało? No cóż, na przełomie liceum i podstawówki zaczęłam strasznie tyć i w kilka miesięcy przeszłam z normalnego świata szczupłych ludzi do świata grubasów, a tam nic nie pozostaje takie samo... Tak bym chciała, żeby znowu mogło być tak jak kiedyś.

Siedzę w domu i nie mam co ze sobą zrobić,  nic mi się nie chce. Tylko nachodzą mnie jakieś smętne przemyślenia. Skąd się wzięły myśli o dzieciństwie? Otóż moja najlepsza przyjaciółka z tamtych lat w sobotę bierze ślub, a na początku przyszłego roku ma zostać mamą. Jejku, ale jej zazdroszczę. Kiedy patrzę na swoje życie to widzę totalną porażkę... a przecież mogło być tak pięknie, a ja wszystko zmarnowałam. Żebym chociaż miała pracę i była samodzielna finansowo. Większość moich znajomych ze studiów już się gdzieś zaczepiła i "robi karierę", tylko mi jakoś nie wychodzi. Wieczorem mam zamiar wysłać trochę CV, ale teraz jakoś nie mam ochoty. Komórka leży, obok mnie na biurku, ale nikt nie dzwoni. A ja czekam i czekam i już naprawdę mam dość.

W kwestii odchudzania na szczęście bez zmian, to znaczy chudnę sobie powoli tak jak dotychczas, powinnam dziś jeszcze iść popływać, zobaczę może się jakoś wybiorę, ale na basen też nie mam ochoty.

PS Mam nadzieje, że nikomu nie popsułam humoru...a i dzięki za komentarze