Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Miesiąc biegania - jakim cudem dałam radę?!

Cześć, 

Po znudzeniu się dietą od dr Lifestyle i coraz większym olewaniu wytycznych i kaloryki miałam sporo okazji do większej ilości ruchu. Spodobało mi się i wpadłam na pomysł, że zacznę biegać. Mieszkam przy okolicy wprost stworzonej do biegania i to też był czynnik, który mnie zmotywował. Dużo ścieżek do biegania, daleko od ruchliwej drogi. Idealnie. Wcześniej te miejsca wykorzystywałam raczej do spacerów. 

Kiedyś na samą myśl o bieganiu dopadał mnie paniczny strach. To było w czasach podstawówki i dalszej kariery szkolnej. Zawsze byłam ostatnia, zawsze mi nie wychodziło itp itd. Przez to miałam lęk przed aktywnością fizyczną. Jakieś pięć lat temu próbowałam biegać. Wstawałam o 5 rano i wychodziłam pobiegać. Zależało mi na tym, żeby mnie nikt nie widział. Robiłam to głównie dla swojego ówczesnego chłopaka, który często mi wytykał, że powinnam coś ze sobą zrobić. Krótko wytrwałam w tym wszystkim. W związku też. 

Pamiętam, że jednym z moich postanowień na 2020 rok było zacząć biegać. Odłożyłam to na cieplejsze dni ale gdy zrobiło się ciepło to nie miałam na to ochoty. Teraz ten pomysł jakoś mnie się uczepił i powoli się przebijał do świadomości. 

30 marca biegałam przez ponad 30 minut, przebiegłam 4,02 km. Było super! Od tamtej pory biegam 3 razy w tygodniu. Teraz biegam pond 5 km za każdym razem i stopniowo chcę zwiększać ten dystans. Według mnie kluczem, dzięki któremu udaje mi się w tym wytrwać jest to, że nie robię nic na siłę. Biegam tak, żeby było mi przyjemnie. 

Co do efektów to widzę je. Nie ważyłam się bo myślę, że jak spadek wagi nie będzie zadowalający to się zniechęcę. Bazuje na centymetrach a tych ubyło mi 14. Mam też zdjęcia swojego brzucha sprzed miesiąca i może wstawię porównanie. 

Jestem z siebie mega dumna!