Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
confused

Dawno nie pisałam, nie mogę obiecać, że od tej pory moje wpisy będę regularne ale jestem, żyję, mam się średnio.

Zwykle piszę, gdy mam jakiś przypływ energii i masę nowych planów i postanowień albo gdy chcę coś z siebie wyrzucić... i dziś chyba ta druga opcja.

Dużo ostatnio rzeczy mnie przygniotło i widzę, że średnio sobie radzę ze stresem (w pracy, w domu) do tego mam chyba wszystkie objawy nerwicy (m. in. problemy ze snem, natrętne myśli, bóle, uczucie smutku i przygnębienia i masę, masę innych) i ogólnie to chyba średnio szczęśliwym człowiekiem jestem. Owszem są dni, kiedy mam zapał do działania, plany i wiarę, że będzie ok ale niestety zdecydowanie więcej jest dni kiedy tą nadzieję tracę. Mam wrażenie, że nic się nie zmieni, że nic nie osiągnę, że się cofam zamiast iść do przodu, że nic nie umiem i nie mam pasji (ok, są rzeczy, którymi się interesuję, lubię ale nie porywa mnie to). Do tego totalnie nie radzę sobie z ... hałasem w domu. Jakoś mam takie szczęście, że gdzie nie mieszkam trafiam na sąsiadów uwielbiających słuchać głośno muzyki... i te basy, które docierają do mnie kompletnie mnie rozbijają, nie mogę się na niczym skupić, denerwuję się, nakręcam, nie mam miejsca do którego mogłabym uciec-takiego mojego bezpiecznego CICHEGO miejsca. Mojego L. kompletnie to nie rusza i nie rozumie o co mi chodzi... i kurcze sama nie wiem dlaczego aż tak mnie to rozwala ale rozwala. Ok, wiem mam problem, mam stany depresyjno-nerwicowe ale co dalej? Psychiatra?-Nie chcę się faszerować tabletkami na uspokojenie bo ktoś słucha muzyki, albo bo szef ma gorszy dzień, nie chcę się ratować tabletkami bo wg mnie to nie jest rozwiązanie. Psycholog? Kiedyś byłam na kilku spotkaniach i kompletnie do mnie nie przemawiało to co ta pani do mnie mówiła. Sama sobie nie radzę i jednocześnie wątpię, że pomoże mi ktoś inny... PAT? a może mi się w tyłku przewraca... mam fajnego faceta, który wytrzymuje te wszystkie moje nastroje, nerwy, fochy choć jest mu z tym ciężko. Dostałam dziś piękne kwiaty i czekał na mnie obiad, w ogóle mam wszystko podstawione pod nos. To czemu nie mogę się skupić na tym, oderwać myśli, odpocząć, zrelaksować się czemu moje myśli krążą tylko przy problemach, czemu nawet w weekend nie mogę się odciąć tylko myślę o poniedziałku i zastanawiam się jaki nastrój będzie miała szefowa?? yhhh

Wiem, że ten wpis brzmi jak użalanie się nad sobą. Że pewnie nawet gdyby napisał to ktoś obcy umiałabym doradzić z sensem ale jakoś nie umiem tego sama zastosować względem siebie!!

Na dziś taka prywata, może za kilka dni przeczytam te wypociny i ze świeżą głową i znajdę jakieś genialne rozwiązanie...  Ogólnie czuję się przemęczona, sezon zimowy w pracy daje mi niezle w kość (fizycznie i psychicznie)- może stąd obniżka formy...