Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
zastój.

Kolejny beznadziejny dzień. Od rana deszcz, ponuro i mocny wiatr. Znów w domu, bo psa wygonić byłoby grzechem. Moje wczorajsze zapatrywania spacerowe poszły się bujać. W domu zawsze znajdę coś do wykonania,ale przez tę pogodę czuje się jak w czasie pandemii. Mój silny charakter nie pozwoli popaść w depresję, ale wkurza mnie bezruch. Czytam, rozmawiamy, telefonuję do znajomych, coś robię w kuchni. Na obiad fasolowa zupa, ciemny makaron w sosie pieczarkowo- śmietanowym. Dnia przybywa, ale pochmurna aura nie pozwala tego odczuć. Telefon do szwagra w Łebie, gdzie cofka grozi zalaniem. Dłuższa rozmowa ze szwagierka na temat upadku kultury osobistej ludzi, wszechobecnego chamstwa i kompletnego upadku autorytetu kościoła. Teraz chyba tylko ludzie w naszym wieku zdają sobie sprawę z tych sytuacji. I ta irracjonalna radość, że nie będziemy widzieć znikania cywilizacji. Niby dołujące rozmowy, ale wygadanie się pomaga rozładować nastrój pesymizmu. Dziś czytałam, że tzw.self-talk to bardzo pozytywne zjawisko i absolutnie nie oznacza zaburzeń . Przyznam się, że czesto prowadzę takie rozmowy. I na dodatek są one z absolutnym zrozumieniem😉. Wczoraj koleżanka z pracy oświadczyła po obejrzeniu mojego aktualnego zdjęcia , że nie zmieniam się absolutnie. Nie widziałyśmy się osobiście od 2016r. Miłe.