Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Codziennośc po.

Kocham przedmioty z dusza...wiem mam ich za duzo...jak widze cos pieknego z poprzedniej epoki....nie moge sobie odmowic;).... czesto mowie sobie, ze ratuje je od zapomnienia...nie lubie nowoczesnych tandetnych przedmiotow wiec takich nie kupuje;)...wydaje mi sie ,ze kiedys jak nas nie bedzie wiele przedmiotow bedzie mozna oddac do muzeum...a na reszte tez moze znajdzie sie ktos chetny;)...ale jak na razie nie bede sie tym przejmowac i glowy zawracac tylko cieszyc oko ich widokiem....ciesze sie kazdym dniem i staram sie dobrze go przezyc;) Buziolki kochana i trzymaj sie zdrowo;) geza🥀😘

Wpadłam na to szukając czegoś innego 🙂🙃: /pamietnik/Barbra1976/1084460/wpis,9000147,Pamietacie-haslo.html

Nie jestem typem manelarza, lubię puste parapety i blaty na komodzie czy kredensie. Nie kupuję ozdóbek, nie przywożę pamiątek z podróży. Ale lubię niektóre rzeczy i nie czuję się winna, że mam ich więcej niż powinnam. Kocham zapachy, więc nawet nie wiem ile flakonów perfum mam. Lubię torebki, mam w wielu kolorach, bo noszenie co raz innej sprawia mi dużą przyjemność. I bez samochodu nie wyobrażam sobie życia. Po co dźwigać zakupy w garści, jak można sobie życie ułatwić. Jak można jechać nad morze wtedy gdy się chce, bez stresu, że zapakowałam 4 walizki i własne poduszki, bo tak lubię. A mój dom i tak kiedyś dla kogoś będzie dziwny, bo to co mam, tylko dla mnie jest wartością. I niech tak będzie jak najdłużej.

Moja Mama odeszla dwa lata temu ,wszystkie rzeczy leza tak jak je zostawila.Czasami wchodze do Jej pokoju ,otwieram szafe i przytulam sie do Maminych ubran.Czuje zapach perfum i mam wrazenie ze jest tutaj z nami.

wyrazy współczucia. musi to być bardzo ciężkie. Niestety gromadzimy masę niepotrzebnych rzeczy. Chwila zadumy mnie złapała po Twoim wpisie. Może ograniczenie się do niezbędnego minimum wcale nie jest takie złe? oszczędzamy wtedy nadmiaru przeżyć osobom, które będą po nas porządkować to wszystko.

Współczuję, ciężko Ci ..... Chyba wezmę się za porządkowanie i wyrzucanie, mam zva dużo nieužywanych rzeczy i ubrań. Nie chcę , aby moje dzieci miały kiedyś taką smutną pracę z tým, co po mnie zostanie ...

Przemyślenia na temat posiadania mam podobne, dużo już zmieniłam, ale nadal daleko mi do ideału. Do spotkań z ludźmi tęsknią wszyscy. Może brat zrozumie, co jest ważne i jeszcze kiedyś będzie dobrze między Wami. Syna pewnie wkrótce zobaczysz.

O tak, kupujemy za dużo, gromadzimy za dużo. Pewnie przyjdzie między innymi mi porządkować mieszkanie babci, niech żyje nie 100 a 115 lat! W tym roku skończy 96 lat :) ona jest bardzo uporządkowana, ale rzeczy ma sporo, choć mało nowych - wieloletnie spódnice pamietam jeszcze z dzieciństwa - zwęziła je i nadal w nich chodzi.

Współczuję sytuacji z bratem. Pomimo tego, że jesteś bardzo dzielna, musi to być trudne. Likwidowałam mieszkanie po babcie - pomimo tego, że nie miała duszy chomika i była uporządkowana - było to trudne, pracochłonne i absorbujące. Nie chciałabym, żeby ktoś miał dużo pracy z porządkowaniem moich przedmiotów, więc już dawno uznałam, że im mniej posiadam, tym mniej czasu tracę na sprzątanie, układanie, porządkowanie. Torebki kupuję drogie więc mam dosłownie kilka (1 na wiosnę -lato, 2 jesienno-zimowe, 2-wieczorowe). Buty - to samo. Kilka par czółenek, botków, sandałów, balerinek. Cienie do powiek mam dosłownie 3 pojedyncze kolory (Art Deco pozwala na skompletowanie swojej paletki z pojedynczych kolorów - super sprawa). Papierowych książek nie lubię, więc w papierze jest klasyka po rodzicach, dziadkach i pradziadkach, kilka książek kucharskich, albumy i trochę poezji. Swoje książki oddaliśmy do biblioteki i na aukcje charytatywne. Cała rodzina czyta na czytnikach, więc jest porządek. My z mężem przepuszczamy kasę na podróże, koncerty, teatr :)

A ja niedawno bardzo zmniejszyłam wszelakie posiadanie, mniejsza szafa w sypialni i likwidacja garderoby.. bylo żal, ale przywyklam...

Ja mam kilka torebek, kupuje kolorami, mam czarne, szare, czerwone, i chyba że 3 odcienie niebieskiego. Też mam wszystkiego za dużo, ubrań, butów, o książkach nie wspomnę, bo tych jest zatrzęsienie, część leży na strychu, bo nie chce się zagracać, w moim życiu wszystkiego jest za dużo, nie wiem z czego to wynika. My też likwidowaliśmy rzeczy po rodzicach , i niby małe mieszkanko po teściowej, czego tam nie było, miesiąc porządkowalismy, wywozilismy i rozdawaliśmy Dla mnie to było bardzo przykre, jest człowiek i naraz go nie ma a ja z butami wchodzę w jego intymny świąt, takie życie, pozdrawiam

Otoczenia torebek, ktorych mam kilk