Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
C.D. zdjęć i wspomnień

Czwartek, 28.08.2014

Jestem w pracy. Za oknem wyjrzało słonko, mój pokój rozjaśnił się. Nie zasłaniam żaluzji, bo spragniona jestem słoneczka po kilku dniach pompy z nieba. Jak mało trzeba człowiekowi do szczęścia :) 

Zgodnie z obietnicą ciąg dalszy niedokończonego wczoraj wpisu. Jurek wrócił dość szybko z podróży do Lublina i niespodzianie wyrwał mnie od Was. Ale, co się odwlecze to nie uciecze :)

Z wycieczki do Soliny wróciliśmy wieczorkiem. Żegnaliśmy się z Iwonką i jej Rodzinką przy restauracji McDonald's. Pięknie spędzony dzień i rozkwitająca coraz bardziej znajomość powodowały, że jakoś trudno było się rozstać. Każdy z nas próbował chociaż na chwilkę odwlec tę smutną chwilę. Miałyśmy z Iwoną wrażenie, że jeszcze nie nagadałyśmy się do syta. Czasami tak bywa, że poznajesz kogoś i od pierwszego wrażenia masz poczucie, jakbyś znała tę osobę całe życie. W mgnieniu oka rodzi się sympatia i wielka chęć bycia z kimś takim. W obecności takiej osoby jesteś wyluzowana, nieskrępowana, szczera, a przede wszystkim znajdujesz tysiące wspólnych tematów do przegadania. Gadasz o wszystkim, powierzasz najgłębiej skrywane tajemnice, a przecież nic i nikt Cię do tego nie zmusza. No cóż, wszystko co piękne, w końcu znajduje koniec. Iwona wyjechała, a ja mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie i kiedyś znowu usiądziemy przy lampce wina na fajne, babskie pogaduchy .

W niedzielę 17.08.2014 dwa dni po spotkaniu z Iwoną nasze miasto organizowało Jarmark folklorystyczny. Znowu pomyślałam o niej. Szkoda, że już wyjechała, mogła jeszcze tyle zobaczyć. Wyszliśmy z Jurkiem na sanocki rynek. Tego dnia tętnił pełnią życia. Kiermasze ustawione wzdłuż deptaka zachęcały do zakupów i podziwiania regionalnych cudeniek. Zatrzymałam się przy stoisku z ikonami (zdjęcie :

Długo podziwiałam kunszt malarski autora. Przez chwilę pojawiła się chęć kupienia jednej wyjątkowej, wyróżniającej się wśród wielu oprawą ze starego drewna. O nie, jeszcze nie teraz - przemówił zdrowy rozsądek. Na ikony przyjdzie czas, kiedy będę urządzać swój nowy dom. Tego dnia zadowoliłam się glinianym garnkiem, który posłużył mi jako osłonka brzydkiej doniczki. 

Usiedliśmy w ogródku w Karczmie. Jurek zamówił piwo, a ja słuchałam koncertu. Piękna pogoda zachęcała do biesiadowania. Postanowiliśmy zostać tutaj na obiad. Tłumy na rynku, muzyka, stragany, cukrowa wata, biegające dzieci, pluszcząca fontanna, a my w cieniu parasola gadaliśmy o tym i tamtym :) 

Po obiedzie poszliśmy na spacer. Kierunek - sanocki zamek, w którym mieści się Muzeum Historyczne. Odnowiony budynek zamku, dobudowana galeria Beksińskiego robią naprawdę wrażenie. Wszędzie czyściutko, młode roślinki zaznaczają swoje tereny, oj pięknie będzie w przyszłym roku.

Na chwilkę przejęłam aparat od Jurka i zrobiłam mu fotkę. Jurek nie lubi pozować. W karczmie nie uśmiechał się, a przy zamku stoi jak kołek.

Poszliśmy na taras widokowy. Piękne jest moje miasto i pięknie jest położone :) 

Z tarasu rozpościera się cudowny widok. Centrum wraz z zamkiem położone jest na wzniesieniu. Tak kiedyś w celach obronnych lokowano grody, a przecież początki miasta sięgają X wieku. U podnóża zamkowego wzgórza moje miasto otula zielona kołderka. W oddali trochę niższe górki to dobry początek dla niewprawionych turystów. 

Słoneczko skutecznie podkręcało nasze dobre w tym dniu humory. Jak mała dziewczynka wlazłam na zamkową armatę. Mam jeszcze inne ujęcia, ale mogą być odrobinę niecenzuralne, więc nie ryzykuję . 

Wieczorem wracaliśmy do domu. Pięknie oświetlony rynek mówił - zostańcie jeszcze :) Jutro poniedziałek, czas wracać. Szkoda, że takie dni przemijają jak jedno mgnienie oka.

Zdjęcie rynku nocą pochodzi ze strony

I jeszcze na koniec prezbiterium :)

Zdjęcia: www.wikipedia.org

                     Piękne jest moje miasto :) Pysiam słonecznie :)