Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jeszcze troszeczkę i meta :)

Czwartek, 29.05.2014 

Wiedziałam, że dzisiaj moja kochana waga pokaże spadek. Nie jest tego dużo, ale jest. Dlaczego wiedziałam?  No bo.....kilka dni temu opróżniając najgłębsze zakątki garderoby natrafiłam na karton z ulubionymi ciuszkami sprzed 10-12 lat. Czasami mam do czegoś sentyment i nie jestem w stanie się z tym rozstać. I tak właśnie dawno temu było z kilkoma ulubionymi spódniczkami i parą krótkich spodenek. Z ciekawością otworzyłam paczuszkę i zaczęłam przymierzanie.

 O rany! Myślałam, że wyskoczę z siebie i stanę obok. Jedna spódniczka idealna, następne dwie ciut za duże i wymagają nieznacznej korekty. Skakałam z radości jak sarenka (pomimo wciąż bolących kolan) i natychmiast postanowiłam zrobić sobie zdjęcie. Zbiegłam do kuchni, ale okazało się, że aparat zostawiłam w firmie. Miałam chytry plan odnalezienia zdjęcia sprzed kilkunastu lat, na którym miałam na sobie tę spódniczkę i zestawienia go ze zdjęciem aktualnym. Moja buzia byłaby dowodem, że zdjęcia pochodzą z różnych okresów. Nici z chytrego planu  - zdjęcia już dawno zostały spakowane i wywiezione na strych do przyjaciół. Może innym razem?

Spodenki jeansowe kupione były na okoliczność wyjazdu na wakacje w Chorwacji w 2002 roku. Wyjątkowe wakacje, które zapamiętam na zawsze. Leżą idealnie i nie muszę Wam kochane pisać co czułam, kiedy bez problemu wciągnęłam je na tyłek. Uwielbiam odchudzanie, zwłaszcza, że do mety pozostało mi malutkie 2.2 kg.

A co poza tym? 

Ostatnio dużo pracuję w firmie i w domu. Jutro wieczorkiem jadę na lotnisko po Jurka, wraca z wakacji. Mam nadzieję, że mnie trochę odciąży. Kolana bolą jak nigdy dotąd. Wczoraj byłam u swojego lekarza. Dostałam dwie propozycje - zabieg, albo wstrzykiwanie kolagenu. Zabieg darmowy, bo finansowany przez NFZ, natomiast zastrzyki to koszt ok. 800 zł. Zastanawiam się jednak nad zastrzykami, bo panicznie boję się zabiegów chirurgicznych. Już od jakiegoś czasu mam zasadę unikania złych emocji. 

Mój doktorek nie poznał mnie w pierwszej chwili - cudowne uczucie!!!   Pani Bożeno, trochę znikła pani od ostatniej wizyty - powiedział, gdy weszłam do gabinetu i zobaczywszy jego obojętny wzrok przedstawiłam się. Trochę poplotkowaliśmy, opowiedziałam mu o Vitalii i oczywiście o Was, moje kochane. Doktorek też ma potrzebę odchudzania, ale ciężko mu się zabrać. A kiedyś jego sukcesy były dla mnie inspiracją.

                  Dla takich momentów warto się starać :)                                                 Pysiam, jak zwykle moje Vitalijki :)