Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chleba naszego powszedniego...

Kocham chleb. Kojarzy mi się z domem, bezpieczeństwem, dobrocią. Najsmaczniejsza rzecz dla mnie i prawdziwy rarytas z dzieciństwa to piętka, przylepką zwana, z masłem i pomidorem. Zadnej wędliny, sera...

Do chleba w moim domu podchodzi się z namaszczeniem i szacunkiem. Nie wyrzuca się okruchów, nawet jeśli zdarzy się, że chleb się popsuje to się go pali, aby nie walał się opuszczony w śmietniku. Pamiętam jak moja babcia zanim zaczęła kroić nowy bochenek czyniła na nim znak krzyza. Wspominam to z rozrzewnieniem, trochę ze smutkiem, nie kontynuujemy tej tradycji...

Wczoraj po raz pierwszy od trzech tygodni zjadłam kromkę białego chleba. Nie było to przemyślane, zaplanowane rozpieszczenie. Ot! zabrakło mi ciemnego pieczywa. I wiecie co? Rozbolał mnie brzuch... Tyle się teraz się mówi, dobry chleb to tylko mąka, woda i drozdze, (ewentualnie ziarna). Wszysto poza tym jest niepotrzebne. Rodzi się więc pytanie po co to pakują do środka....

Zapałałam chęcią upieczenia dobrego, ciemnego chleba, taki plan na weekend, powrót do korzeni, smaku i piekarnika...