Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czwartek

We wtorek byłam w kinie. Przed seansem znieczuliłam się połową butelki wina. Miałam zrezygnować z seansu, ale poszłam i nie żałuję. Film  obejrzałam z zainteresowaniem chociaż wcześniej czytałam biografię. Film jest wartościowy i daje do myślenia choć zachęcam też do przeczytania biografii. Dla mnie miłośniczki zwierząt, lasu przyrody tematyka trudna. Jest scena polowania, jest wywożenie ściętych drzew. Dla mnie mającej niezbyt dobre relacje z mamą trudne relacje rodzinne bohaterki były trudne i co nieco mi przypomniały. Słyszałam, że film zrobił z bohaterki rozpustnice. Faktycznie było w nim trochę seksu, ale nie aż tak dużo i w niczym mi to nie przeszkadzało. Simona Kossak to niezwykła kobieta, odważna, niezależna i wyprzedająca czasy w których żyła. To widać w filmie.

Wczoraj ciąć sumaka jeszcze nie skończyłam. DZiś mam do pocięcia sekatorem resztę drobnych gałązek i dalszą część grubszych klocków... Czy się uda zobaczymy, bo jest ryzyko deszczu. Tnę już dużą piłą, bo mała ma tępy łańcuch. Łańcuch z dużej zdjęłam, naostrzyłam i założyłam z powrotem. Przy okazji wyczyściłam pilarkę. Pewnie gdybym się wzięła solidnie tobym skonczyła w jeden dzień, ale ja działam po około 30 minut tylko. Ruch jest, a zmęczona nie jestem. PO co się wysilać? ruch codziennie po trochu się przyda. Ja ćwiczeń nie lubię, a pracę koło domu tak...

Mam do rozebrania jedną komórkę, czyli pomieszczenie gospodarcze jak to się teraz mówi. Ma kilka m2 i jest z drewna. Drewno jest zdrowe. Chcę rozebrać  i spalić. Dziadek ją wybudował dla owiec, ale mnie jest zbędna i niszczeje. Dach się leje. Chyba rozbierze ją S wiosną. Ja potnę drewno.

Kociątko z fipem prosi o pomoc pomagam.pl/eg33em

Ostatnio mój wiersz został wyróżniony na portalu poetyckim. Bardzo się cieszę... I drugi też.

A poza tym słucham muzyki Andre Rieu. Wspominam Mruczusia i inne zwierzaki, tęsknię. Moje serce płacze, a na zewnątrz ani jednej łzy. Muszę być twarda...Mam jeszcze 8 istnień plus Krzyśka. Dla nich muszę żyć, działać. Potrzebują mnie. Smutek minie i pozostaną tylko dobre wspomnienia i wdzięczność za to, że te zwierzaczki stanęły na mojej drodze, że dane mi było być z nimi jakiś czas, że mogłam je tulić, że mogłam czuć ich czułość, miłość... Pozostanie też wiara, że one tam na mnie czekają, szykują mi miejsce... Wczoraj pisząc wiersz jednak płakałam i przedwczoraj...Rozkleiłam się zupełnie i było mi wstyd przed Krzyśkiem.