Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
sobota

Zdałam sobie sprawę, że ostatnio nie jestem z siebie zadowolona, bo nie wszystko mi sie układa tak jakbym chciała. Z angielskiego mi nie idzie. Odchudzanie też nie idzie za szybko. Mało czytam. Praca w domu idzie za wolno. Za mało sie staram i potknięcia sobie za łatwo wybaczam. Chyba muszę sie trochę zmobilizować i egzekwować to co sobie zamierzę. Codziennie notuję w kalendarzu co mam zrobić i powinnam to robić, a nie przekładać beztrosko na kolejne dni. Zawsze sobie powtarzałam, ze działam bez spiny i chyba nie było to za dobre, bo sobie popuściłam. Nie, nie chodzi o to bym narzuciła sobie stres, ale o większa kontrolę. Czasem warto posłuchać wewnętrznego krytyka.

Jeśli chodzi o jedzenie to nie moze być nagrodą. Do tej pory bylo. Gdy schudłam np. 5 kg to w ramach nagrody coś jadłam. Mechanizm powstał w dzieciństwie. Babcia mi dawała jedzenie np. slodycze w nagrodę. To było też ukojenie. Gdy np. dostałam manto od mamy, babcia robiła mi kanapkę. Teraz jem, żeby sie uspokoić. Gdy się nudzilam, proponowano mi jedzenie. Przyjemność i nagrodę muszę sobie znaleźć inną. Podobno nawyk można pokonać w 21, gora 30 dni. Na razie pracuję nad kontrolą. To działa, bo nawet w nocy mi się śni, ze nie wolno jeść słodyczy.

Dziś dalsza działalność typu szafa. Do tego nauka.

Kupiłam bluzkę i spodnie. Prawie wszystko na elegancką okazję już mam.

Dieta idzie. Dziś ostatni dzień niższej kaloryczności. Jutro więcej, bo będzie wino...Dziś: kotlet mielony, kapusta kiszona z pieczarkami i marchwią, serek wiejski, pomarańcza. Czekam na 84 na początek. Dziś 30 dkg mniej.

U mnie od wczoraj awantury, bo zaczęlam stawiać granice i nie pozwolę sobie wejść na glowę. Niby to drobnostki, ale tym razem nie odpuściłam.

Awantura z mamą była o to, ze jesteśmy inne i ona mnie usiłuje na siłę zarzucać wiedzą, która mnie nie interesuje i mnie drażni. Poszło o sensacje, które wyczytała w Fakcie i usłyszała w telewizji. Ja tego typu gazet nie czytam i wiadomości nie ogladam. Oczywiście zdaję sobie sprawę, ze współżycie międzyludzkie, spotkania z innymi to dzielenie się swoimi myślami, wiedzą. W tym rzecz, że ona o moich sprawach nie chce słuchać. To co dla mnie ważne jest idiotyzmem według niej. Czasem gdy coś mowię, wścieka się, a zwykle bardzo szybko zmienia temat. Powiedziam jej, ze wobec tego będą tylko spotkania oficjane, bo ja jej nie będę wysluchiwać. Nie mam czasu ani ochoty na cudze monologii. Wściekla się. Na dodatek zarzuciła cześć gazety i posadzila Krzyśka, ze nie przyniósł. Później przeprosiła, ale co nerwy zepsula to zepsuła...