Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czwartek

Dziś wstałam wcześnie i jak zwyke ostatnio spokojnie rozpoczęłam dzień. Już przywykłam do chodzenia wcześniej spać i to mi bardzo pasuje. Co prawda jestem sową, ale wstawanie o 12 mnie męczyło na codzień. Spać lubię, ale bez przesady. Nie można pól dnia przesypiać. Co dziwne zasypiam wcześniej bez problemu o ile nie jestem w stresie. Ostatnio większych konfliktow w rodzinie nie było, a z Adrianem nie mam kontaktu.

Dziś chcę zrobić oponki twarogowe z tym, że pieczone w piekarniku. Wracam do słodyczy i będzie coś domowego raz w tygodniu. Tak zostałam nauczona i to akceptuję. Mama za dobrych czasów zawsze coś piekla. Piekł tez tata. Mieli rozen. To nie były jakieś ciasta luksusowe typu tortu. Nie robili nic z masami, ale serniki, babki, murzynki, coś z owocami. Takie ciasta piekę i ja. Teraz jem do 100g węglowodanów. Więcej być nie może. Na razie nie tyję. Dziś oprócz oponek będzie kapusta kiszona z grzybami i jajka na twardo.

Sebastian mnie namawia na króliki. Chce mi zrobić klatkę. Ja się na hodowlę nie zgadzam, bo nie pozwolę by poszły na pasztet. Myślę o jednym w domu. Moze...:) Ponoć znojomy ma i jest chętny dać młodego.

Kupiłam kilka książek. W tym tygodniu chyba dojdą. Sporo ostatnio czytam, ale na powieści nie mam czasu. Skupiam się na psychoogii, a teraz na uzależnieniach i tematach pokrewnych. Tak będzie raczej nadal.

Próbuję pracować nad empatią. Idzie mi średnio, bo się często blokuję. Kiedyś miałam nawyk by stawiać sie w czyjejś sytuacji. Wtedy innych dobrze rozumiałam. Później zaniechalam tego z różnych względow. Ja generalnie boję się emocji. Tych burzliwych, negatywnych. Nie chcę czuć złości. Nie chcę jej wyrażać. Wrzaski uważam za brak klasy. To samo jest z żalem. Nie chcę plakać, bo to okazywanie słabości. To samo ze strachem. Chyba mam zakodowane, że moją słabość by mógł ktoś wykorzystać. Poza tym tak zostałam wychowana. U mnie w domu siła była gloryfikowana, a slabość potępiana. Za placz czasem jako dziecko dostawałam manto. Razy trwaly do czasu aż przestałam plakać. To akurat robiła babcia, nie mama. Zamykala mnie też w piwnicy. Mimo tego babcia bardzo o mnie dbała i okazywała mi tez uczucie. Chyba dlatego teraz akceptuję osoby do których mam stosunek ambiwalentny. Potrafię kochać takie osoby, nie zrywam kontaktu, ale sie miotam. No i jak tu czuć emocje innych gdy mam opory czuć swoje?