Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
sobota

Krzysiek mnie rani od dawna. Nie miał dla mnie zyczliwości, ciepła, czułości. Nic dla mnie robić nie chciał i moje potrzeby nie były ważne.  Były tylko wyzwiska i awantury. Jest chory, ale to nie tlumaczy wszystkiego. Gdyby miał dla mnie serce, nie postępował by tak. Ja szukałam miłości i dlatego był Sebastian. To jednak pomyłka. Na razie mam dość. Z Krzyśkiem zostanę na razie, ąle to będzie zwiazek z rozsądku. Już niczego od niego nie oczekuję poza łozeniem na dom. Będzie jak współokator. Musi być, bo koszty utrzymania domu, potrzeby zwierząt mnie przerastają i on nie ma gdzie pojsć. Z części ważnych rzeczy dla mnie muszę zrezygnować, bo konieczny był wkład pracy Krzyśka, a z tego powstają awantury. Będę już teraz robić tylko to, co ogarnę sama. Nie będzie warzywnika, nie będzie przetworow. Nie kupię nowych drzwek do donic. Nie będzie już wedzenia, domowych świąt. Będę spędzać czas sama. Drugi telewizor znajdzie się w sypialni i to szybko, bo dręczyć sie nie pozwolę. O nic go już nie poproszę. Koniecznie muszę znaleźć pania do pomocy w domu skoro on robić nie chce.

Odkąd jem węglowodany sporo przytyłam. To jeszcze nie jest 5 kg, ale wkrotce mogę do tego dobić. Po Nowym Roku spróbuję załatwić Siofor, bo to może być coś z insuliną. Ponoć gdy jest z insuliną problem Siofor wagę zrzuca łatwo... Ja to kiedyś brałam, ale krótko i efektu nie było.

Święta mijały spokojnie i dobrze. Z Adrianem porozmawiałam i ustaliłam zasady obowiązujące w moim domu. Moze przychodzić do mnie teraz między 11, a 20:00 i trzeźwy. Picia u mnie nie ma i palenia trawki też nie. Chcę, zeby przychodził w miarę możliwości gdy Krzysiek jest w pracy. To dom Krzyśka, a o n jest chory. Musi mieć spokój. Dziś Adrian pokłócil się z Krzyśkiem. Poszło o jedzenie. W tym wypadku oni nigdy się nie zgodzą. Adrian był zaproszony na święta, ale on chce żyć jak wielki pan wedłg Krzyśka kategorii. Krzysiek jest oszczędny i tak chce żyć. Pracuje i ma prawo w swoim domu decydować.

Może faktycznie mój dom był i jest patologiczny. U nas o milości do dzieci się nigdy nie mówiło. Był zimny chów, wymagania, kary. Mnie na pewno kochala ciocia Resia i babcia. One dawały mi ciepło i miały dla mnie czas. Czasem czulam milość i od innych. No i wszyscy o mnie dbali. Dom by zasobny. Byłam sama i 6 osób z dochodami które o mnie dbały i to nie małymi. Mama rewident zakładowy, tata nauczyciel zawoduw szkole przyzakładowej, ciocia z rentą po sztygarze, druga ciocia rencistka dorabiajaca w biblitece, babcia właścicielka fermy drobiu. Jak tak myślę, to i mama mnie chyba kochała po swojemu choć nigdy tego nie mówia. Nie przytulia mnie nigdy i nie miała dla mnie czasu. Dawała mi to co sama by chciala dostać, a że jesteśmy rózne trafiala kulą w plot najczęściej. Kupowała mi masę książek co mnie cieszylo. Zafundowała kurs tańca co mnie nie ucieszyło. Wysylała na kolonie i wczasy. Dawała na ciuchy nawet gdy bylam dorosła. Nie chciała dla mnie źle i starała się wspierać radą. Ja też o miości do syna nie mówię i nie mam dla niego czasu ani ciepła. Nie potrafię okazać miłości, a chcę przecież by był szczęśliwy i by mu sie w życiu udało. Mama i wiele autorytetów radzi mi go do domu nie wpuszczać i sie odciąć. Ba wymeldować z domu nawet. A ja się waham. Chciaabym by wyszedł na prostą, ale coraz bardziej się boję, że sprowadzi nieszczęście na moj dom...