Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Krok do tyłu= spadek motywacji?

  Od razu odpowiem na powyższe pytania: A skąd, spokój zachowany. Na osiemnastce bawiłam się świetnie, potańczyłam, nie kusiło mnie na ciasta, mało kto je z resztą jadł. Tort, jak tort. Mężuś bardziej przeżywał, niż ja, ale nie utrudniał. Spytał tylko: a może chociaż truskawkę zjesz? Jak możesz, to ci dam. 

Tak poza tym, niezbyt się ograniczałam, zjadłam mięso pieczone z 3 surówkami, potem paski kurczka panierowane w sezamie, śledziki w occie, ryż z duszonymi kawałkami kurczaka, flaczki, a właściwie rosołek z tego dania. Wypiłam chyba ze 3 litry wody z cytryną. 

Spodziewałam się, że chociaż to wszystko dozwolone, to ilość i godzina jedzenia powali mnie w skutkach. No i stało się. Miałam nadzieję pochwalić się spadkiem do 69, a po imprezie było 70. Załamka? Nie, czekanie na kolejny dzień, bo zazwyczaj taki skok, to u mnie zatrzymanie wody w organizmie. No i doczekałam się. Dziś już jest 69,60, więc powoli wszystko wraca do normy. W pomiarach stabilizacja, nic się nie zmieniło. Walczymy dalej.

Ps. Wczoraj trzymałam się swojego normalnego jadłospisu, żadnych głodówek, choć po tej ilości zjedzonego mięcha i na skutek zażywanych od piątku leków, czułam się jakbym była na kacu.