Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przynajmniej waga spada w obliczu smutnej
refleksji

Dobrze, że przynajmniej waga spada. Wydawało mi się, że jakoś okrzepłam, że radzę sobie z podwójnym życiem mojego ex. Ano nie radzę sobie. Z niczym. Z jednej strony on deklaruje, że liczę się tylko ja, że tamtego właściwie nie było, że to nadinterpretacja z jej strony. Ale ona do mnie pisze nadal, wyrzuca swoje rozczarowanie, swój żal- pokazałam mu to. Zobaczyłam taką emocję w nim jakiej nigdy  nie widziałam. Chyba dotarło do niego co zrobił. Ale poczułam też coś więcej, że jeślibym spróbowała posklejać z nim znów to co było- nie uda się, zawsze będzie ta sprawa wisiała. Przez ostatni miesiąc bardzo starał się mnie przekonać, że powinniśmy spróbować odbudować to co zepsuł.  Dla małej, dla nas, że łączyło nas zawsze coś więcej, co nie może zniknąć przez tak mało istotny incydent. Przekonywał mnie, że nie wyszedł poza ramy relacji przyjacielskich z nią podbarwionych sentymentem. Ale nic więcej. Jednak to co zobaczyłam wczoraj na jego twarzy...ta emocja była tak czytelna, czuł się zdruzgotany, że ją zranił.  Spędzaliśmy więcej fajnego czasu razem niż kiedy było "normalnie". Ale nic z tego. Żałuję, bo mogłam nie słuchać tego wszystkiego przez ostatni miesiąc. Ale przynajmniej moje ciało mnie słucha.... Jeśli utrzymam tempo spadku wagi, to za dwa tygodnie zobaczę 7-kę z przodu. Niech to będzie znów mój motyw przewodni, moja mantra, bym nie dała sobie dalej mącić w glowie. Swoją drogą to dziwne, czlowiek swoje lata już ma, swoje przeżył, a jednak w obliczu nieuczciwości  i zranionych uczuć jest po prostu bezbronny i naiwny jak dziecko.