Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Łeb do Słońca!"

pięknie to opisałaś, mam ciarki...

po raz pierwszy czytając Twój post płaczę, lecz nie ze śmiechu....

wzruszylas mnie.a przyszlam tu sprawdzic czy skopany tylek twoj ruszyl sie;)

czytalam o magdzie jak umarla i widzialam jakis wywiad.przeswietna osoba.

Moja Babcia zmarła na raka piersi. Wiem jak ciężko jest i tym co odchodzą, a jeszcze bardziej tym którzy są zmuszeni na to patrzeć i nie mogą się z tym pogodzić. Jak to się ma do np. zwykłych (zdaniem lekarzy oczywiści) badań MMG sprawdziłam w ubiegłym roku na własnej skórze. Badanie było tak bolesne, że niemal krzyczałam z bólu. Pani pielęgniarka powiedziała jednak, że takie są przepisy, że musi technicznie użyć nacisku na jedna pierś do iluś tam kg (nie chcę naciągać ale wiem, że jak usłyszałam ile to tych kilogramów niby pierś ma wytrzymać to zbaraniałam). Wyszłam obolała ze łzami w oczach. Całą drogę do domu chlipałam z bólu. Po drodze weszłam do przychodni lek. i poprosiła o opinię lekarkę. Powiedziała, że to niemożliwe żeby takie badanie tak bolało i żeby starać się rozmasować piersi przez kilka dni. Dowiedziałam się też, że wcale nie muszę na drugi raz chodzić na MMG tylko zrobić normalne USG i dopiero jeśli będzie coś nie tak - dopiero MMG. Te wyeksploatowane maszyny sprowadzono z zachodu po to żeby zapobiegać rakowi, a nie żeby za jakiś czas kobieta stwierdziła, że po MMG ma guza. Ja w każdym razie na to badanie już nigdy się nie zgodzę. Chyba, że ja lub lekarz wykryje jakieś zmiany to wtedy trudno.

Czasem ciężko pojąć, a jeszcze trudniej zaakceptować, że to właśnie cierpienie wyzwala w człowieku najlepsze cechy, wartości, siłę walki, hart ducha, pokłady dobra, optymizmu, którymi potrafi zarazić innych... Dziękuję Ci za ten dzisiejszy wpis - warto takich ludzi wspominać!

czytałam o niej...wspaniała osoba...dobrze że byłaś kolorowa...

pierwszy raz po przeczytaniu twojego postu nie śmieję się :((((

Ech.. czytałam z nią wywiad w TS kilka lat temu, kiedy "pokonała chorobę" w niedziele w telewizji śniadaniowej był jej mąż, czytał wpisy z komórki.. miał czerwone oczy.. butów nie widziałam. Moja matka mawia, że dobrych ludzi Bozia zabiera szybko do siebie, złym daje czas na poprawę.. Ona mogła jeszcze wiele dobrego zrobić dla siebie i innych.

Teraz radzi się chyba co zrobić, żeby dziecięta z kilogramem blachy na twarzy nie pourywały sobie niczego na WFie ćwicząc ;P U Młodszej w szkole przynajmniej jest jakiś regulamin dotyczący stroju.

Łzy same się cisną do oczu a słów brak ;)

ŚPIESZMY SIĘ KOCHAĆ LUDZI...

:(

I Magdzie wiele slyszalam, a jej sila chec walki to naprawde legenda. Tak bardzo chciala zyc.... Moja mama zmarla na raka piersi, tylko ze nie chciala walczyc

widzialam ten program... ryczalam przez caly czas... ech...

Niezwykła dziewucha z niej była i jeszcze w chmurach namiesza! [*]

Mnie coś teraz ściska za gardło...

Właściwie to nie znajduję słów , aby cokolwiek napisać . Dziękuję Tobie za ten wpis. Przykład Magdy uczy właściwych proporcji w życiu. Pozdrawiam

"Poznałam" Magdę kilka dni temu. Na wp przeczytałam inf o jej śmierci. Potem od deski do deski przeczytałam jej bloga. Wspaniała kobieta

Śledziłam jej losy. Wczoraj znów obejrzałam na tvn style program z jej udziałem... Moja koleżanka walczyła z rakiem 5 lat. Odkryła go będąc w ciąży.. Magdę pożegnałam w grudniu.. . Wciąż, kłócę się z Bogiem..Nie rozumiem dlaczego ..... Wiem jedno, swoje życie przewartościowałam, wstyd mi przed "moją" Magdą, nie mogę tracić życia na roztrząsanie błahostek. Cieszę się życiem. I póki co po ciosach od losu szybko się podnoszę. Bo szkoda życia... Bo moja Madzia powoli odchodząc patrzyła na swoje małe jeszcze dzieci i bardzo chciała żyć..Więc mnie nie wypada marnować tego daru jakim jest życie.. Chylę czoła kolejnej Magdalenie, która walczyła o swoje życie, miała plany...której nie dane było ich zrealizować.