Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Młodzi bierni i mierni

mój starszy ostatnio sam z siebie stwierdził "kurna wiesz mama ile ja czasu marnuję na kompa? mógłbym już armię pomalować" (gra w warhammer'powe "pamperki").... Normalnie wystraszyłam się, że poważnie chory i pobiegłam mu czoło sprawdzić ;P Następnego dnia poczuł się "lepiej" ;)

takie czasy ,,, nasi rodzice też narzekali ...... myślę że nie będzie tak żle z młodymi , pozdrawiam

Moj syn robi dokladnie to samo. Ma 14 lat i ciagle gra. Ale jak juz wyjdzie z kolegami to z kolei boje sie o niego. Gdzie jest i co robi. Na moje pytanie gdzie idziesz odpowiedz jest zawsze ta sama "polazic z kolegami". Ale gdzie konkretnie to nie wiem. Na szczescie miejscowosc w ktorej mieszkam nie jest duza. Wiec nie wiem co lepsze.

Az sie boje, kiedy moi sie zrobia nastolakowi:)

Nie jestem może jakąś wiekową osobą, ale sama już widzę różnicę...Teraz dzieci nie wiedzą, co to gra w dwa ognie, podchody itd.Czyżby znak czasu...?

To chyba trzeba zakasać rękawy i coś wspólnego wymyśleć. Nie ma rady. Rower/rolki/kijki/kino/inne rozrywki! Pokazać, że czas wolny można inaczej spędzić, i to też jest coool! Póki co mój Jasiek (11 lat) jeszcze chce jeździć ze mną rowerami, chociaż juz raz miałam akcję, ze nie chciał, wolał rrznać na psp;-}

Ponieważ problem dotyczy szerokiego grona nastolatków, obawiam się, że za kilka-kilkanaście lat te dzieciaki w ogóle nie będą umiały funkcjonować społecznie, a w małżeństwach, czy rodzinach to aż strach myśleć...

znam ten widok .... i krew mnie zlewa za każdym razem gdy widzę mojego syna (lat 16) przed kompem, ostatnio dałam hasło dostępu na jego komputer i teraz się obraża na mnie ale mam to gdzieś niech się dąsa ....

wyłączyć prąd i po sprawie, a ile wolnego czasu będzie :)))?

to chyba od dzieci zależy, co prawda moja ma dopiero 8 lat, ale ją trzeba zachęcać by usiadła na chwilę :) tyle, że na komputery i inne gry zawsze miała czas ograniczony- około 30 min do godziny na dzień, nie grała też nigdy codziennie.

Takie czasy....My bawiliśmy się w podchody na podwórku,a oni grają,grają,grają....Pozdrawiam serdecznie:)

Samo życie.. moja pociecha jest na 2 roku studiów, jest tak jak piszesz, szybko odbębnić i do kompa, ja juz z tym nie walczę, znudziło mi się. Szkoda czasu i nerwów, może to mój błąd, oni tak żyją pół na pół "wirtualnie".