Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Miejski kręciołek

(miejski kręciołek rowerowy, to ja nim dzisiaj byłam, kręciłam się to tu, to tam)

Jakoś nie miałam ochoty na sportowe pedałowanie. Ale zapadająca szarówka kusiła, miękko otulając kontury miasta. Wiatru nie było. Mokrości nie było. Zimno tylko trochę, ale od czego jest prawidłowe ubranie?...

Wyjaskrawiłam się rowerowo i pojechałam. Jak zawsze, malutki aparacik ze sobą wzięłam.

Pedały same mnie zawiozły na drugą stronę Wisły. Most Syreny, Tamka, Dynasy, Harenda, Krakowskie Przedmieście, Uniwerek, Brystol...

...mało co nie spadłam z roweru, nogi mi się w pedały zaplątały.

Oczom nie wierząc, podjechałam do dwóch stójkowych.

- Przepraszam, czy to normalne, że ich nie tutaj nie ma? Czy coś się stało?

- Nie, proszę pani. W ogóle dzisiaj się nie pokazali.

Rrrrrrrrrrrany!!!!

Czarna dziura pokrzyżowa jest P.U.S.T.A.

Proszę, oto dowód

Normalny, cywilizowany kawałek odnowionej średniozabytkowej ulicy. Nie ma pogrobowców wrzeszczących szczekaczkami. Nie ma namiotu. Nie ma zaświnionego chodnika. Nie ma nawiedzonych. Nie ma obelg i szczucia z ręcznych gigantofonów.

Jest normalne miasto.

Przecież ja w tym miejscu byłam cały ubiegły rok szkolny, 2 razy w tygodniu. Zaprowadzałam Staśka na Karową na dżudo, a potem przeczekiwałam jego zajęcia - nad książka, piwem, czasem mini-obiadkiem, nad notatkami z siłowni, nad gazetą. Siedziałam zawsze w Przekąskach-Zakąskach, miałam po miesiącu już swoje stałe miejsce, a starszy kelner i gruba barmanka od drzwi kiwali mi powitalnie głowami.

Zawsze był hałas, bo maniakalni krzyżowcy stali ze 30 metrów od drzwi knajpki. Zresztą... pisałam kiedyś o przepastnych oczach znudzonego fanatyka, takiego z broda, właśnie z tej megafonowej grupy.

Stali zawsze do późnego wieczora.

A dziś młody policjant mówi, że w ogóle się nie pokazali. Pierwszy raz.

Stało ich dwóch, niepotrzebnie pilnujących spod pięknie oświetlonego Brystolu PUSTEJ dziury pokrzyżowej.

Jeszcze fotkę strzeliłam hotelowi i już wiedziałam, co dziś mnie będzie wiodło przez miasto.

Niech mnie wiodą  Światło i Ciemność !!

Oczami szukałam świetlistych przygotowań do świąt. Znalazłam.

Na niektórych śródmiejskich latarniach już wiszą koszyki z białego plastiku i lampek. Pod świętą Anną i na początku Placu Zamkowego.

A za Barbakanem, na Freta, jedna lampa próbuje się właśnie przepoczwarzyć w kruche, białe drzewo.

Potem wracałam. Pod świętą Anną robili próby oświetlenia świątecznego, tylko przez chwilę, chwileczkę. Ale udało mi się tę chwilę uchwycić.

Potem pochłonęła mnie ciemność. Ta z 11 listopada. Ta płonąca racami, zasnuta dymem i rycząca plugastwa.

Miasto jest posprzątane. Ale ja jechałam przez ciemność.

Na Rozdrożu nie ma śladu po płonących samochodach. Bruk umyty, zmyte ślady rac.

Pojechałam na plac Konstytucji. Też zasadniczo jest ok. Zasadniczo posprzątane. Zasadniczo przystanki w całości. Zasadniczo bruk pouzupełniany i umyty z osmaleń racowych. Metalowe osłony na korzenie drzew są wszystkie, są ułożone na miejscach, jest kilka wymienionych, błyszcza nowym metalem.

Tylko w dwóch miejscach w bruku zieją nieuzupełnione dziury. Brak ułożonych w krąg nieregularnych płytek marmurowych na MDM. Koło salonu Izis na Marszałkowskiej czerwony bruk ma kilka dziur wielkości dużych męskich dłoni.

Było mi tak strasznie smutno.

I tak głupio wstyd.

A potem wróciłam do świata światła. Stałam i podziwiałam niebieski Pałac Kultury.

Rozpędziłam się Jerozolimskimi. W dół, w dół, w dół, aż do ślimaka z Powiśla, pod górkę na most Poniatowskiego i potem długo z górki, świeżutko położonym asfaltem. Wiatr rowerowy mi gwizdał w uszach. Ale odlot !!

A przy ślimaku piałam jak kogut. Licznik przeskoczył mi na 4500 km.

To fotka z domu.

Przecież na moście nie mogłam się zatrzymywać i robić fotki.

W domu znowu dopadła mnie ciemność.

Jeden z moich młodych przyjaciół udostępnij na FB film z tamtego wieczoru listopadowego, wykonany ukrytą kamerą. Widać na nim, jak się zaczęła burda, która się skończyła podpaleniem telewizyjnej furgonetki i zdemolowaniem żółtego samochodu reporterskiego. Widać uciekającego, kopanego reportera.

Udostępniłam nagranie w swoim fejsowym profilu.

Rzygać mi się chce.