Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nie jestem ZA CHUDA !

Nabijają się vitalijki przyjaciółki. Że jestem za chuda. Że jakbym była cięższa, to bym więcej kalorii spalała na rowerze i z patykami. Że zaraz mnie wiatr porwie. Że może bym więcej jadła. (hłe, hłe, Baju, ja wiem, że to poprostu serdeczna zazdrość, ale jaka motywująca!!!)

Dokuczają mi vitalijki nie-przyjaciółki. Zwłaszcza młode siksy. Że jestem za stara na odchudzanie. Że od odchudzania zrobiłam się złośliwą wiedźmą. Że to wstyd tak intensywnie uprawiać sport w tym wieku. Że kiedy zamierzam przestać się odchudzać.

Więc wyjaśniam.

Po pierwsze. Przyszłam na vitalię w marcu 2009 roku ważąc 64 kilo i będąc w strefie lekko wzrostowej. Celem założonym od początku było 53 kilo. Bo przy 52 kilo córka mi mówi, że mi obojczyki i mostek sterczą i że to nieładne, ona nie ma zmiłowania. Więc 53 kg. Nie zamierzam tego celu obniżać. Ale chciałabym do celu dotrzeć.

Po drugie. Nie miało to być schudniecie od niejedzenia. Tylko od ograniczenia wchłaniani i intensywnego sportu. Całą zeszłoroczną wiosnę spędziłam siłowni i na basenie, trzepiąc rekordy czasowe i spalająco_kaloryczne. Waga pięknie i systematycznie spadała. Do końcówki zeszłorocznego czerwca, gdy to uciekłam z domu. Potem depresja, zaburzenia, potem ukochane Cyklady i kuchnia wyspiarska. Potem waga rosła, potem była stabilna. Potem jesienią dzięki Czarownicom Rowerowym trochę spadła, świątecznie urosła, znowu spadła. Spada. Odkryłam patykowanie. I znowu serdecznie pokochaliśmy się z rowerem. Aktualnie spada. Dzisiaj na wadze znowu zobaczyłam stabilne poniżej 56.

Po trzecie. Na rowerze jeżdżę nie po to, by schudnąć. Spalanie kcali jest skutkiem ubocznym. Na rowerze odpoczywa mi dusza. Na dalekich trasach medytuję. Odżywam po koszmarnych latach, które mnie poraniły do ostatniego zakamarka duszy. No i to, że jestem w czymś najlepsza, bardzo dobrze działa mi na samoocenę.

Po czwarte. Nawet gdy ważyłam chorobliwie za mało, bo mocno poniżej 50 kg, to miałam lekko zwisający brzuszek. I takie miękkie zaokrąglenia na szczytach bioder. Lata całe, gdy byłam dużą babą, spowodowały trwały rozrost skóry. Żadne kremy i żadne masaże nie pomogą, już to sprawdziłam. Skutki wieku, grawitacji i długotrwałego rozciągnięcia są nie do zwalczenia, chyba że skalpelem. Z pozostałością na biodrach nie mam mentalnego problemu, bo Pan i Władca to miejsce i tę miękkość uwielbia... O tyle z pozostałością brzucha po prostu źle się czuję.

Po piąte. Normy wagowe. Ja jestem bardzo drobnokoścista. Jako nastolatka byłam okropnie chuda. Ale nie z odchudzania, tylko z natury i z tego, że wciąż byłam zajęta. Ciotki moje stare wciąż się śmiały, że niedługo umrę na suchoty. Teraz wracam do swojego drobnego wyglądu. Ale nie chcę być za chuda. Policzyłam sobie swoją wagę idealną różnymi metodami. Wzór Pottona  58 kg. Wzór Bernharda  55,3 kg. Waga wg Lorenza 54,0 kg. Waga wg Broca 49,3. Waga wg vitalii 49-62.

Nie mam więc niedowagi. Co więcej, założony cel to też nie będzie niedowaga.

Ale chciałbym znowu TAK wyglądać.

2007 rok

20082008

po tym ostatnim zdjęciu, po powrocie do Polski, zaczęłam znowu jeść... ops, żreć